สา - ร ะ - ขัน

[pasta]

ลูกบังเกิดเกล้า
          คุณยายโปรดปรานหลานทั้งสองยิ่งนัก จึงเป็นปลื้มทุกครั้ง ที่ได้พาหลานออกไปเดินเล่นในสวนสาธารณะข้างบ้าน

          วันหนึ่ง ขณะเดินเล่นกับหลานเช่นเคย คุณยายพบเพื่อนเก่าจึงเข้าไปทักทาย

          "สบายดีหรือ" คุณยายเริ่มก่อน

          "จ๊ะ สบายดี" เพื่อนเก่าตอบ แล้วถามว่า "นี่คงเป็นหลานเธอสิท่า อายุเท่าไรล่ะ"

          คุณยายตอบด้วยความภาคภูมิใจ "คนที่เป็นหมอนี่" เธอชี้ไปที่หลานคนโต "อายุสี่ขวบ"

          แล้วเธอก็ชี้ไปที่เด็กในรถเข็น "ส่วนคนที่เป็นวิศวกรนี่อายุเพิ่งสองขวบ"


          นึกภาพคงเดาออกว่า ยายคงประคบประหงม และตามใจหลานทั้งสองเต็มที่ ก็เป็นถึงหมอและวิศวกรแล้ว จะให้ยุงไต่ไรตอมได้อย่างไร ยิ่งทั้งพ่อแม่เอาอกเอาใจผสมโรงด้วย ปรนเปรอชนิดถึงไหนถึงกัน เด็กก็เป็นอย่างข้างล่างนี้

          คุณแม่พาลูกสาววัยแปดขวบไปเที่ยวนอกบ้าน ระหว่างทางเจอน้าสาว น้าสาวเห็นหลานน่าเอ็นดูจึงส่งส้มให้ผลหนึ่ง หนูน้อยรับมาแต่ไม่พูด 'ขอบคุณ' สักคำ

          คุณแม่เลยเตือนสติลูกว่า

          "คุณน้าให้ส้มลูก ลูกต้องพูดยังไงจ๊ะ"

          ลูกสาวได้ยินก็ส่งส้มคืนให้น้าแล้วพูดว่า

          "คุณน้าขา ช่วยปอกเปลือกให้หนูหน่อยสิคะ"

          ส่วนลูกชายก็ใช่ย่อย หลังจากผ่านไปสี่ห้าปี วันหนึ่งคุณพ่อก็พูดกับลูกชายซึ่งเรียนชั้นประถมห้าว่า

          "ลูกเอาแต่วิ่งเล่น ไม่สนใจการเรียนเลย รู้หรือเปล่าตอนที่คลินตันอายุเท่าลูก เขาก็เป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนแล้ว"

          "ผมรู้ครับ" ลูกชายตอบ "แต่พอคลินตันอายุเท่าพ่อเขาก็ได้เป็นประธานาธิบดีแล้วนะครับ"

          เมื่อความรักกลายเป็นการตามใจและปรนเปรอ เด็กน้อยก็ค่อย ๆ กลายเป็นลูกบังเกิดเกล้า ขณะยังเล็กก็อาจดูน่ารัก แต่ถ้าทั้งสองโตเป็นวัยรุ่นเมื่อไรคงดูไม่จืดเลย คุณนึกภาพออกไหมครับว่าทั้ง 'คุณหมอ' และ 'คุณวิศวกร' นี้จะเฮี้ยวแค่ไหน
 



 

[pasta]

ปรารถนาดี
          ผู้หญิงท้องแก่คนหนึ่งเดินอุ้ยอ้ายขึ้นมาบนรถเมล์ พอเดินพ้นบันได เด็กนักเรียนอายุเจ็ดขวบก็รีบลุกขึ้น

          หญิงมีครรภ์เห็นว่านักเรียนอายุยังน้อย แถมถือกระเป๋าใบใหญ่ จึงสั่นหัวให้เด็กและพูดยิ้ม ๆ ว่า

          "ไม่ต้องดอก หนูนั่งเถอะ"

          เด็กน้อยจึงนั่งลงใหม่

          พอผ่านไปสักครู่ เด็กนักเรียนก็ลุกขึ้นอีก หญิงมีครรภ์จึงพูดขึ้นว่า

          "น้าบอกว่าไม่ต้อง น้ายืนได้ อีกไม่นานก็ลงแล้ว"

          พูดพลางเอื้อมมือกดไหล่เด็กเบา ๆ เด็กน้อยจึงนั่งลงอีกครั้งหนึ่ง

          ผ่านไปสักพัก เด็กน้อยลุกขึ้นมาอีก หญิงมีครรภ์ซาบซึ้งน้ำใจเด็กน้อยที่อุตสาห์สละที่นั่งให้

          "หนูน่ารักจริง ๆ หนูนั่งเถอะ" เธอกล่าวซ้ำ แล้วกดหัวไหล่เด็กนักเรียนให้นั่งลงอีก

          คราวนี้เด็กนักเรียนทำตาละห้อย แล้วพูดว่า

          "คุณน้าครับ ขอผมลงรถได้ไหมครับ บ้านผมเลยมาสามป้ายแล้วครับ"

          'คุณน้า' ปรารถนาดีต่อเด็กน้อย ไม่อยากให้เด็กน้อยลำบากเพราะเธอ แต่ความปรารถนาดีต่อเธอกลับสร้างปัญหาให้เด็กน้อย ความเมตตาและกรุณาบางครั้งก็อาจทำความเดือดร้อนแก่ผู้อื่นได้ ดังนั้น ในทางพุทธศาสนา กรุณาจึงต้องมีปัญญาควบคู่ด้วย เพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ผู้อื่นที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างแท้จริง

          ปัญญานอกจากจะช่วยให้เรารู้ว่า คนที่เราอยากจะช่วยนั้นเขาเดือดร้อนจริงหรือเปล่า และความทุกข์ร้อนของเขาเกิดจากอะไรแล้ว ปัญญายังอำนวยให้เราช่วยเขาได้อย่างตรงจุดตรงปัญหา รวมทั้งมีกุศโลบายในการช่วยเขาด้วย ลองมาดูตัวอย่างจากนัสรูดินก็แล้วกัน



          ขณะที่นัสรูดินกำลังเดินผ่านสระน้ำ ก็เห็นคนออกันริมฝั่งส่งเสียงดัง จึงเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ

          "ยื่นมือมา ยื่นมือมา" เสียงจากคนริมฝั่งร้องเรียกชายผู้หนึ่งซึ่งกำลังผลุบ ๆ โผล่ ๆ และสำลักน้ำอยู่ในสระนัสรูดินเห็นหน้าชายผู้นั้น ก็จำได้ว่าเป็นพ่อค้าซึ่งขึ้นชื่อในเรื่องความเหนียวหนึบ

          แต่ไม่ว่าจะเรียกให้ยื่นมือมาเท่าไร พ่อค้าผู้นั้นก็ไม่ยอมทั้ง ๆ ที่ตัวเองกำลังแย่

          นัสรูดินเห็นท่าไม่ได้การ จึงยื่นมือไปหาชายผู้นั้นแล้วบอกว่า

          "คว้ามือฉันสิ คว้ามือฉันสิ"

          คราวนี้ได้ผล ชายผู้นั้นคว้ามือนัสรูดินอย่างว่าง่าย นัสรูดินจึงดึงชายผู้นั้นขึ้นฝั่งรอดตายในที่สุด

          ชาวบ้านพากันสงสัยว่านัสรูดินมีอะไรดีหรือ ชายผู้นั้นจึงยอมทำตามนัสรูดิน

          นัสรูดินตอบว่า "ก็ไม่ยากอะไร หมอนี่เป็นพ่อค้าหน้าเลือด คนแบบนี้ไม่ยอมยื่นอะไรให้ใครหรอก มีแต่จะคว้าจากคนอื่น ดังนั้นแทนที่ผมจะเรียกให้เขายื่นมือมาให้ผม ผมก็เรียกให้เขาคว้ามือผมแทน ก็เท่านั้นเอง"

          การช่วยเหลือใครนั้น นอกจากเมตตา หรือความปรารถนาดีแล้ว ยังต้องมีกุศโลบายด้วยจึงจะประสบผลสำเร็จ ความรักของพ่อแม่หรือครูบาอาจารย์นั้น แม้จะยิ่งใหญ่แต่หากไม่มีปัญญากำกับ ก็อาจจะเป็นโทษต่อลูกหรือศิษย์ได้หรือบางครั้งอาจจะเป็น 'โมฆะ' เพราะไม่เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคนที่ตนต้องการช่วยเหลือ หรือไม่เข้าใจปัญหาของเขาเพียงพอ
 



 

[pasta]

ตายไม่ว่า

          ยัปปี้หนุ่มขับรถพุ่งชนเสาริมถนนอย่างจัง พอเขาหลุดออกจากซากรถได้ก็ร้องเสียงหลง

          "โอ๊ย รถเบนซ์ของฉัน รถเบนซ์ของฉันพังยับเยินเลย" "ไปห่วงรถทำไมพ่อหนุ่ม" ชายแก่ที่เห็นเหตุการณ์เตือน "ห่วงแขนของคุณดีกว่า โน่น กระเด็นไปโน่นแล้ว"

          พอเหลียวมองไปเห็นท่อนแขน ยัปปี้หนุ่มก็ครางขึ้นมาทันที "โอ๊ย โรเล็กซ์ของฉัน"



          ฉากของเรื่องนี้ออกจะหวาดเสียว ถ้าคุณเป็นคนขวัญอ่อน ลืมภาพโชกเลือดไปก่อน แล้วจะพบว่า อาการของพ่อหนุ่มยัปปี้นี้สวนทางกับพุทธพจน์อย่างจัง พุทธพจน์ที่ว่าก็คือ

          "พึงสละทรัพย์เพื่ออวัยวะ สละอวัยวะเพื่อชีวิต ตลอดจนสละทรัพย์ อวัยวะ และชีวิต เมื่อระลึกถึงธรรม"

          พ่อหนุ่มคนนี้แทนที่จะดีใจที่รอดชีวิต กลับเสียดายรถ และแทนที่จะเสียใจที่แขนขาด กลับเป็นห่วงนาฬิกา พูดง่าย ๆ ก็คือ เห็นนาฬิกาสำคัญกว่าอวัยวะ และเห็นรถสำคัญกว่าชีวิต

          ลัทธิบริโภคนิยมทำให้คุณค่าของสิ่งต่าง ๆ สับสนไขว้เขวไปหมด วัตถุและทรัพย์สินกลายเป็นสิ่งสำคัญยิ่งกว่าชีวิต และบ่อยครั้งชีวิตก็มีคุณค่าน้อยกว่าอวัยวะด้วยซ้ำ ดังเห็นได้ว่า คนเป็นอันมากยอมเสี่ยงชีวิตเพียงเพื่อต่อเติมเสริมทรงให้น่าดูเท่านั้น

          ลองสำรวจชีวิตเราบ้างว่า เราให้ความสำคัญกับวัตถุ มากกว่าชีวิตและธรรมะหรือไม่ เราอาจไม่สุดโง่อย่างยัปปี้คนนี้ แต่บางครั้งเราอยากฆ่าตัวตายใช่ไหม เมื่อพบว่ากิจการล้มละลายทรัพย์สินสูญหายไปกับกองไฟ หรือกลายเป็นคนหมดเนื้อหมดตัวไป เวลามีขโมยเอามีดมาจ่อคอเรา เราเคยคิดหรือไม่ที่จะต่อสู้ขัดขืนเพื่อรักษาเงินในกระเป๋าเอาไว้ โดยไม่เห็นแก่ชีวิตเลย มีบ้างไหมที่เราตีลูกด้วยความโกรธเพราะทำข้าวของแตกหรือเสียหายไป ถ้าเคย ลองถามตัวเองว่าเรารักลูกหรือรักข้าวของมากกว่ากัน และเราคิดจะโกหกพกลมไหมเพื่อเงินจะได้ไหลมาเทมา

          ก่อนจบ ฟังอีกเรื่องเป็นของแถม เกี่ยวกับเงิน ๆ ทอง ๆ เหมือนกัน

          เศรษฐีขี้เหนียวคนหนึ่งถูกจับได้คาหนังคาเขาขณะกำลังขโมยซาลาเปา เลยถูกตัดสินลงโทษโดยให้เลือกว่าจะยอมเสียค่าปรับ ๑,๐๐๐ บาท หรือยอมถูกเฆี่ยน ๑๐๐ ที หรือไม่ก็กินซาลาเปาให้ครบ ๑๐๐ ลูก

          แน่นอน เศรษฐีเลือกกินซาลาเปา แต่กินได้ ๕๐ ลูกก็จุก เลยขอให้โบยแทน ครั้นถูกโบยไป ๕๐ ทีก็เจ็บจนทนไม่ไหว จึงขอเสียค่าปรับดีกว่า

          พอกลับไปถึงบ้านก็เล่าให้เมียฟังอย่างหน้าชื่นตาบานว่า "พวกมันโง่น่าดูเลย โดนข้าเอาเปรียบแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ข้ายอมกินซาลาเปาไม่กี่ลูก ยอมถูกเฆี่ยนไม่กี่ที แต่ได้ถ่วงเวลาจ่ายค่าปรับนานเป็นชั่วโมงเลยละ"
 



 

[pasta]

อ่านเล่นเพลินๆ นะครับ   

ผมบริสุทธิ์ใจนำเสนอ สวัสดีครับ  ... pasta 

[~ Sitthipong - รักในหลวง ~]

+๑  ขอบคุณครับ   

[RMAY]

+1 ให้ น้าอัต ครับ ได้ ความฮาและ สาระ ครับ

[pasta]

+1 ครับ เพราะเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยอ่านครับ.......

อ่านเพลินเลย...ขอบคุณครับสำหรับแง่คิดดีๆ..

ขอบคุณครับผม 

[pasta]

+๑  ขอบคุณครับ   

+1 ให้ น้าอัต ครับ ได้ ความฮาและ สาระ ครับ

ขอบคุณครับผม 

[Southlander]

ขันดีครับแต่ยังอ่านไม่หมด+

[pasta]

ขันดีครับแต่ยังอ่านไม่หมด+

ครับ...ขอบคุณครับผม   

[ลุมพินี08]

ขอบคุณครับ ผมอ่านรวดเดียวทั้งสามหน้า

[pasta]

ขอบคุณครับ ผมอ่านรวดเดียวทั้งสามหน้า

เยี่ยมเลยครับ 

[M 60 - 7 รักในหลวง]

ขำขันที่มีสาระ ตามหัวข้อเลยครับ +1 ครับผม

[pasta]

ขำขันที่มีสาระ ตามหัวข้อเลยครับ +1 ครับผม

ขอบคุณครับผม 

[JJ-รักในหลวง]

ขอบคุณครับ เยอะมากเลย +1 ครับ