หลงลืม

มีครับ...ยิ่งกว่านิยาย

ลุงดำ ( นามสมมุติ ) อายุ 58 ปี เมียทิ้งไปตั้งแต่ลูกยังไม่ขวบ แกเริ่มเป็นแรงงานจากรายวันเป็นรายรายเดือน กินเงินเดือน + โอที ตกเดือนละ 8,000-9,000 บาท ทำมาร่วม 20 ปี อดมื้อกินมื้อส่งลูกเรียนจบมหาลัย ( อดจริงๆ กู้ยืมทุกอย่างส่งลูกสาวคนเดียว) ส่งลูกจนจบมหาลัยและได้บรรจุเป็นครูเอกชนอยู่ใน กทม. ด้วยที่ว่าแกเป็นเท้าแสนปมมีตุ่มเนื้อขึ้นตามตัวและใบหน้าเต็มไปหมด... ลูกแกอายครับอายเพื่อนอายนักเรียน ( แต่ก่อนไม่เป็น ) เมื่อ 2 ปีที่แล้วแกคิดถึงลูกเลยนัดเจอกันที่โรงเรียนวันหยุดที่โรงอาหาร..แกไปรอลูกตามนัดตั้งแต่ 8 โมงเช้า ... จนบ่ายสามลูกก็ยังไม่มาพบแกเห็นว่าเย็นแล้วเลยโทรฯ เข้ามือถือ

....คำตอบคือวันนี้หนูไม่ว่างเลยหนูขอโทษที่ปล่อยให้พ่อรอ...ลูกสาวร้องให้ในโทรฯ บอกให้พ่อกลับบ้านเดี่ยวเย็นมากกว่านี้จะลำบาก... พ่อหนูอายแฟนพ่อเข้าใจนะหนูกลัวแฟนหนูเขารังเกียจพ่อ ( นั่งรถโดยสารสระบุรี - กทม )

...ทำไมแกถึงเล่าให้ผมฟัง... เพราะแกรักผม..ผมจุนเจือแกมาตลอด แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าลูกแก ทุกคนจะรู้ว่าแกหูหนวก ... แต่กับผมคุยกันเบาๆ แกก็ได้ยินแล้วครับ

...ทุกวันนี้ถ้าเจอแก ผมถามอยู่ครั้งเดียวแล้วไม่เคยถามอีกเลย ลูกส่งให้กินบ้างไหมลุงอายุมากแล้ว.... แกพูดเบาๆ แววตาสลดเลื่อนลอยว่า...ลูกเขาภาระเยอะ

ขอขอบคุณพี่เอ็มที่รัก ... ที่กระทู้ขึ้นมาทำให้ผมนึกได้ครับ ไหว้

	ผู้เขียน	หัวข้อ: หลงลืม (อ่าน 2573 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้