อย่าด่วนตัดสินคนอื่น

[rute - รักในหลวง]

แยกพระรามเก้าเจอบ่อย คนพิการให้บ่อย ส่วนเด็กต้องรีบให้ก่อนมาเช็ดกระจกครับ

จ้างให้ไม่เช็ดใช่ไหมครับ...ฮา...

[~ Sitthipong - รักในหลวง ~]

ขอบคุณครับ   

[จอยฮันเตอร์]

แยกพระรามเก้าเจอบ่อย คนพิการให้บ่อย ส่วนเด็กต้องรีบให้ก่อนมาเช็ดกระจกครับ

จ้างให้ไม่เช็ดใช่ไหมครับ...ฮา...

ครับคุณหมอ

[somsakbck]

บางครั้งเราก็ด่วนตัดสินคนอื่น หรือคนอื่นก็ด่วนตัดสินเรา....ทำใจครับ

[birdwhistle...รักในหลวง]

คุณศักดาครับ  เมื่อปลายเดือนตุลา 53 นี่เอง ที่บิ๊กซี ติวานนท์ ตอนใกล้เที่ยง

ผมยืนดูของอยู่ชั้นล่างใกล้ ๆ ศูนย์อาหาร มีเด็กคนหนึ่งมายืนสะกิดข้าง ๆ แล้วบอกว่า ลุง ๆ ขอตังค์ไปซื้อข้าวกินหน่อย

ผมก็เลยบอกว่า "นี่ไง ศูนย์อาหาร เข้าไปด้วยกัน ลุงก็หิวพอดี จะกินอะไรเดี๋ยวลุงเลี้ยง"

เด็กมันยืนสั่นหัวแล้วก็เดินหนีไป ผมก็เลยงงว่ามันหิวจริงหรือเปล่า หรืออาหารที่นั่นไม่อร่อย 

[RMAY]

คุณศักดาครับ  เมื่อปลายเดือนตุลา 53 นี่เอง ที่บิ๊กซี ติวานนท์ ตอนใกล้เที่ยง

ผมยืนดูของอยู่ชั้นล่างใกล้ ๆ ศูนย์อาหาร มีเด็กคนหนึ่งมายืนสะกิดข้าง ๆ แล้วบอกว่า ลุง ๆ ขอตังค์ไปซื้อข้าวกินหน่อย

ผมก็เลยบอกว่า "นี่ไง ศูนย์อาหาร เข้าไปด้วยกัน ลุงก็หิวพอดี จะกินอะไรเดี๋ยวลุงเลี้ยง"

เด็กมันยืนสั่นหัวแล้วก็เดินหนีไป ผมก็เลยงงว่ามันหิวจริงหรือเปล่า หรืออาหารที่นั่นไม่อร่อย 

อย่าให้ครับให้มันลงแดงตายไปเลย   

[hangseri - รักในหลวง]

..เป็นเรื่องที่ดี ๆ ครับ..
..อยากให้มีแถว ถ.พระราม9 จัง..ตอนรถติดไฟแดง เจอเด็กวิ่งมาที่รถ..
..เอาน้ำฉีดใส่กระจกปั๊บ คว้าที่ปาดน้ำปาดที่กระจกหน้ารถปุ๊บ..
..จะห้ามก็ห้ามไม่ทัน..เสร็จแล้วก็มายกมือไหว้ข้าง ๆ คนขับ..
..อยากลงไปเตะเด็กเหลือเกิน..

แยกนิด้าก็มีครับ แต่เป็นผู้ชายพิการขาขาดข้างนึง ถือไม้ค้ำเดินไปเดินมาบนถนนที่มีรถพลุกพล่านทั้งวันกับผ้าขี้ริ้วสะอาดๆแค่ผืนเดียว ไม่มีน้ำยาเช็ดด้วย เสร็จแล้วก็ยกมือไหว้เหมือนกัน ครั้งแรกผมก็ยังงงๆเลยไม่ได้ให้ ครั้งต่อมาถ้าเจอผมก็ให้บ้าง 10  20 บาทก็แล้วแต่จะมีอยู่

คนเดียวกันครับ กับที่อยู่แยกคลองเตย แบบว่าคงเดินสาย

[แจ็ค]

.... อย่าตัดสินผู้อื่น  ถ้าไม่อยากให้ผู้อื่นตัดสินท่าน .....

[lek]

สุภาพสตรีในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบๆ กับสามีของเธอในชุดสูทเนื้อผ้าธรรมดาๆ
ก้าวลงจากรถไฟในชานชาลาสถานีเมืองบอสตัน


ทั้งคู่ยืนรออย่างสงบอยู่หน้าสำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
เลขานุการสาวดูออกในแว่บเดียวว่าสามีภรรยาซอมซ่อคู่นี้มาจากบ้านนอก
และไม่น่าจะมีธุระอะไรในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแห่งนี้

หล่อนขมวดคิ้ว
"เราต้องการพบท่านอธิการบดี" สามีกล่าวนุ่มนวล


"ท่านติดนัดตลอดทั้งวัน" เลขาฯ สะบัดเสียงเล็กน้อย


"งั้นเราจะรอ" ภรรยาตอบ


เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เลขานุการทำเป็นไม่สนใจ
โดยประมาณว่าทั้งคู่คงทนไม่ได้ และกลับไปเอง





...แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่...
เลขาฯ สาวเริ่มไม่แน่ใจจึงเข้าไปเรียนท่านอธิการบดี


"พวกเขาคงแค่อยากพบท่านครู่เดียว แล้วก็จะกลับ" หล่อนอธิบาย

ท่านอธิการบดีถอนใจด้วยความเบื่อหน่ายแล้วก็พยักหน้าแบบเสียไม่ได้
ความจริงแล้วคนสำคัญระดับท่านอธิการบดีจะมีเวลาพบคนระดับนี้ได้อย่างไร?
... แต่ก็เถอะนะ ท่านคิด ...
ดีกว่าปล่อยให้คู่สามีภรรยาบ้านนอกป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ให้ใครต่อใครมาเห็น


ท่านเชิดหน้าอย่างทรงเกียรติใส่ทั้งคู่

ภรรยากล่าวขึ้น *"ลูกชายของเราเคยเรียนในฮาร์วาร์ด 1 ปี เขารักฮาร์วาร์ดมาก
และเขาก็มีความสุขที่นี่อย่างยิ่ง แต่เมื่อปีที่แล้ว เขาได้ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต
สามีกับดิฉันจึงอยากทำอะไรสักอย่างไว้เป็นที่ระลึกถึงเขาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้



ท่านอธิการไม่รู้สึกร่วมกับคำพูดเหล่านั้นแต่อย่างใด
"คุณผู้หญิง เราไม่สามารถสร้างรูปปั้นให้กับทุกคนที่เคยเรียนฮาร์วาร์ดแล้วตายไปหรอกนะ
ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ที่นี่คงดูไม่ต่างไปจากสุสานแน่"


"โอ...ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ท่านอธิการบดี" ภรรยารีบอธิบาย
เราไม่ได้ต้องการจะสร้างรูปปั้น แต่เราคิดว่าเราจะสร้างตึกให้ฮาร์วาร์ดต่างหาก"



ท่านอธิการกรอกตาไปมา เขามองไปที่ชุดผ้าฝ้าย  กับสูทบ้านนอก


"สร้างตึก! พวกคุณรู้ไหมว่าต้องใช้เงินเท่าไรในการสร้างตึกสักหลังหนึ่ง
คุณรู้ไหม?...เราใช้เงินไปมากกว่า 7.5   ล้านดอลลาร์ในตอนเริ่มก่อตั้งฮาร์วาร์ดนี่"

ภรรยาเงียบ ไปครู่ใหญ่
ท่านอธิการบดีรู้สึกโล่งอก  ในที่สุดสามีภรรยาคู่นี้ก็จะต้องถูกกำจัดให้ไปเสียที


แล้วภรรยาก็หันมาพูดกับสามีเบาๆว่า
"ในการสร้างมหาวิทยาลัย ใช้เงินแค่นี้เองน่ะหรือ?
แล้วทำไมเราไม่สร้างมหาวิทยาลัยของเราเองสักแห่งหนึ่งล่ะ?"
 
สามีผงกศีรษะ


สีหน้าท่านอธิการเต็มไปด้วยความงงงวยสุดขีด!


จากนั้น...นาย และนาง ลีแลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เดินทางไปยัง
พาโลอัลโต ในแคลิฟอร์เนีย
ที่ๆ ต่อมา...พวกเขาได้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยภายใต้นามสกุลของครอบครัว
เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ลูกชายที่ฮาร์วาร์ดไม่เคยเห็นคุณค่า

[โทน73 -รักในหลวง-]

เอามาจากต๋วยตูน ใช้หรือเปล่าครับ  จำได้เคยอ่าน

[ทิดเป้า]

 มีคนรู้จ้กคนนึง รถมีอุบัติเหตุ...คู่กรณี(เป็นฝ่ายผิด) บอกเค้าว่า "อย่าเพิ่งแจ้งประกัน ผมขอคุยกับนายคุณก่อน"...เรื่องนี้ เป็นเรื่องตลกในวงเหล้าหลายปี...ว่า ก่อนขับเบ๊นซ์ ให้ส่องกระจกดูหน้าตัวเองก่อน

[นายบุญ.๙]

เป็นบทความที่ดีครับ มีบวกก็ต้องมีลบ ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ผมเคยเจอผู้ชายพเนจรมาขอเงินกินข้าวไอ้ด้วยความเห็นใจก็บอกไปว่าสั่งข้าวกินเลยเดี๋ยวจ่ายเอง เขาโยกโย้อ้างนู่น

อ้างนี่ไม่ยอมกินจะเงินอย่างเดียว ฝ่ายเราก็ยืนยันจะให้กินอย่างเดียว จนชายคนนั้นโมโห แล้วก็พูดว่า "ไอ้ควายกูขอเงินก็บังคับให้กินข้าวอยู่นั้นแหละ" แค่นั้นแหละครับน้องที่ไป

ด้วย ก็กระโดดใส่สะอ่วมเลย

..เคยเจอครับ...แต่ไม่โดนด่า..


..เขาคงรำคาญ...แล้วเดินหนีเลย..

[carrera]

"ไอ้ควายกูขอเงินก็บังคับให้กินข้าวอยู่นั้นแหละ" แค่นั้นแหละครับน้องที่ไป

ด้วย ก็กระโดดใส่สะอ่วมเลย

โดน ซะ สงสัยจะเอาเงินไปใช้อย่างอื่น

[nick357 "รักในหลวง"]

สุภาพสตรีในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบๆ กับสามีของเธอในชุดสูทเนื้อผ้าธรรมดาๆ
ก้าวลงจากรถไฟในชานชาลาสถานีเมืองบอสตัน


ทั้งคู่ยืนรออย่างสงบอยู่หน้าสำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
เลขานุการสาวดูออกในแว่บเดียวว่าสามีภรรยาซอมซ่อคู่นี้มาจากบ้านนอก
และไม่น่าจะมีธุระอะไรในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแห่งนี้

หล่อนขมวดคิ้ว
"เราต้องการพบท่านอธิการบดี" สามีกล่าวนุ่มนวล


"ท่านติดนัดตลอดทั้งวัน" เลขาฯ สะบัดเสียงเล็กน้อย


"งั้นเราจะรอ" ภรรยาตอบ


เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เลขานุการทำเป็นไม่สนใจ
โดยประมาณว่าทั้งคู่คงทนไม่ได้ และกลับไปเอง





...แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่...
เลขาฯ สาวเริ่มไม่แน่ใจจึงเข้าไปเรียนท่านอธิการบดี


"พวกเขาคงแค่อยากพบท่านครู่เดียว แล้วก็จะกลับ" หล่อนอธิบาย

ท่านอธิการบดีถอนใจด้วยความเบื่อหน่ายแล้วก็พยักหน้าแบบเสียไม่ได้
ความจริงแล้วคนสำคัญระดับท่านอธิการบดีจะมีเวลาพบคนระดับนี้ได้อย่างไร?
... แต่ก็เถอะนะ ท่านคิด ...
ดีกว่าปล่อยให้คู่สามีภรรยาบ้านนอกป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ให้ใครต่อใครมาเห็น


ท่านเชิดหน้าอย่างทรงเกียรติใส่ทั้งคู่

ภรรยากล่าวขึ้น *"ลูกชายของเราเคยเรียนในฮาร์วาร์ด 1 ปี เขารักฮาร์วาร์ดมาก
และเขาก็มีความสุขที่นี่อย่างยิ่ง แต่เมื่อปีที่แล้ว เขาได้ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต
สามีกับดิฉันจึงอยากทำอะไรสักอย่างไว้เป็นที่ระลึกถึงเขาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้



ท่านอธิการไม่รู้สึกร่วมกับคำพูดเหล่านั้นแต่อย่างใด
"คุณผู้หญิง เราไม่สามารถสร้างรูปปั้นให้กับทุกคนที่เคยเรียนฮาร์วาร์ดแล้วตายไปหรอกนะ
ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ที่นี่คงดูไม่ต่างไปจากสุสานแน่"


"โอ...ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ท่านอธิการบดี" ภรรยารีบอธิบาย
เราไม่ได้ต้องการจะสร้างรูปปั้น แต่เราคิดว่าเราจะสร้างตึกให้ฮาร์วาร์ดต่างหาก"



ท่านอธิการกรอกตาไปมา เขามองไปที่ชุดผ้าฝ้าย  กับสูทบ้านนอก


"สร้างตึก! พวกคุณรู้ไหมว่าต้องใช้เงินเท่าไรในการสร้างตึกสักหลังหนึ่ง
คุณรู้ไหม?...เราใช้เงินไปมากกว่า 7.5   ล้านดอลลาร์ในตอนเริ่มก่อตั้งฮาร์วาร์ดนี่"

ภรรยาเงียบ ไปครู่ใหญ่
ท่านอธิการบดีรู้สึกโล่งอก  ในที่สุดสามีภรรยาคู่นี้ก็จะต้องถูกกำจัดให้ไปเสียที


แล้วภรรยาก็หันมาพูดกับสามีเบาๆว่า
"ในการสร้างมหาวิทยาลัย ใช้เงินแค่นี้เองน่ะหรือ?
แล้วทำไมเราไม่สร้างมหาวิทยาลัยของเราเองสักแห่งหนึ่งล่ะ?"
 
สามีผงกศีรษะ


สีหน้าท่านอธิการเต็มไปด้วยความงงงวยสุดขีด!


จากนั้น...นาย และนาง ลีแลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เดินทางไปยัง
พาโลอัลโต ในแคลิฟอร์เนีย
ที่ๆ ต่อมา...พวกเขาได้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยภายใต้นามสกุลของครอบครัว
เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ลูกชายที่ฮาร์วาร์ดไม่เคยเห็นคุณค่า

เรื่องนี้ไม่จริงครับ....http://www.stanford.edu/about/history/

[จอยฮันเตอร์]

มีคนรู้จ้กคนนึง รถมีอุบัติเหตุ...คู่กรณี(เป็นฝ่ายผิด) บอกเค้าว่า "อย่าเพิ่งแจ้งประกัน ผมขอคุยกับนายคุณก่อน"...เรื่องนี้ เป็นเรื่องตลกในวงเหล้าหลายปี...ว่า ก่อนขับเบ๊นซ์ ให้ส่องกระจกดูหน้าตัวเองก่อน

อ่านสองรอบถึงจะเข้าใจ +1สะ