โจรงัดรถครั้งนึงโชคดีมันหาไม่เจอ แถมต่อมา โจรขึ้นบ้านตอนเราไม่อยู่ครั้งนึงวันนั้นนึกยังไงไม่รู้อยากเอาไปด้วยเลยไม่โดนขโมยปืนเอาแต่อย่างอื่นหมดไปแปดหมื่นห้าเจ้าหน้าที่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หาตัวไม่เจอจนถึงวันนี้ทั้งที่ละแวกนั้นทุกหลังโดนกันหมดแล้วแถมบางหลังเกือบสิบครั้ง ท่านก็หาตัวขโมยไม่ได้ สุดท้ายผมก็จะพยายามเอาไว้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ กลัวโดนจับก็กลัวแต่กลัวหายมากกว่าครับพี่น้อง
เกิดเหตุการณ์แบบนี้ยิ่งเข้าทางเลยครับท่าน ได้แจ้งความไว้หรือเปล่าถ้าแจ้งไว้ให้ไปขอถ่ายเอกสารมาเก็บไว้ แล้วพกปืนไปไหนต่อไหนได้เลยถ้าเจอ จนท.ก็อ้างได้ตามนั้นครับท่าน ส่วนตัวผมพกตลอดเวลาโดยหน้าที่ครับ
แจ้งแล้วครับ ร้อยเวรเข้ามาสำรวจตรวจสอบจุดเกิดเหตุ ถือหนังสืออะไรสักสักอย่างเข้ามาจดๆถามๆแล้วก็ถามว่าสงสัยใครหรือป่าวตอบว่าไม่รู้จะสงสัย
ใครเพิ่งมาอยู่ได้ไม่นาน แล้วร้อยเวรที่มาก็บอกผมว่าเดี๋ยวพี่ค่อยตามให้ถ้าเจอจะแจ้งให้ทราบ ผมเลยทำใจแล้วว่าคงตามพวกมันไม่เจอแน่
นึกรู้เสียวๆในความรู้สึกอยู่เหมือนกันว่าถ้าแฟนผมไม่ได้กลับบ้าน และผมมานั่งนึกถ้าวันนั้นแฟนผมอยู่บ้านจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
คงทำอะไรไม่ได้เพราะตอนนั้นท้องอยู่สี่ห้าเดือน และนั่นเป็นโชคดีอีกอย่างของผมที่แฟนดันกลับไปบ้านพ่อแม่เค้าพอดีเลย
แฟนผมเค้าไปตอนเย็นตอนกลางคืนมันขึ้นบ้านเลย แถมยังนั่งกินเบียร์กับมาม่าคัพตั้งไว้หน้าบ้านให้ผมดูสบายใจเลย
โดยส่วนตัวผมไม่ชอบพกเพราะมันเกะกะ แต่ถึงเวลานี้ผมทำใจยอมรับความเกะกะได้แล้ว ถ้าออกไปไหนกับลูกเมียผมจะพกหรือเอาไว้ใกล้ตัวที่สุด
ถ้าอยู่บ้านก็บนหัวนอนหรือถ้าแฟนไม่อยู่ไม่ก็ไต้เบาะนอนลูกถ้านอนกันสองคน ผมไม่เคยขึ้นลำปืนไว้แต่ผมก็มั่นใจว่าถ้าผมจับปืนขึ้นผมสามารถขึ้นแล้ว
ยิงเลยไม่เกิน 1-2 วินาทีแน่นอน มาถึงตอนนี้ผมนึกถึงความปลอดภัยของลูกเมียคนในครอบครัวของผมเองมากที่สุด
ถ้าวันนึงต้องถึงผมโดนจับผมก็ยอมรับผิด(เพราะผมผิดจริงๆที่พกพา)ผมสามารถทำใจยอมรับกับการตัดสินของกฏหมายได้
"แต่ผมจะไม่ยอมมานั่งเสียใจกับการที่เรามีโอกาสจะปกป้องคนที่เรารักแล้วแต่เรากลับปกป้องพวกเขาไม่ได้"
เพราะถ้าวันเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงขึ้นมาใครก็มาช่วยเราและครอบครัวเราไม่ทันนอกจากตัวเราเอง
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านเรื่องของผมนะครับ
