เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

(http://www.petchprauma.com/authors/images/pt03.jpg)


พนมเทียน เป็นนามปากกาของ นายฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ เกิดเมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2474
ที่บ้านตระกูลวิเศษสุวรรณภูมิ ถนนปากน้ำ ตำบลตะลุบัน อำเภอสายบุรี จังหวัดปัตตานี
เป็นบุตรของขุนวิเศษสุวรรณภูมิ และนางสะอาด
สมรสกับนางสุมิตรา วิเศษสุวรรณภูมิ (มณีรัตนาสุมิตรา เดวี)   มีบุตร 5 คน คือ
 
    1. นายจักรรินทร์ วิเศษสุวรรณภูมิ
    2. นายชินวร วิเศษสุวรรณภูมิ
    3. นางละอองดาว ปิ่นแก้ว
    4. น.ส. สกาวเดือน วิเศษสุวรรณภูมิ (เสียชีวิต)
    5. นายวิษณุฉัตร วิเศษสุวรรณภูมิ

         พนมเทียน เริ่มเรียนหนังสือเมื่อ อายุ 5 ขวบที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์
จากนั้นย้ายไปเรียนที่โรงเรียนประสานอักษร และโรงเรียนวันรับสิน
จบชั้นประถมศึกษาชั้นปีที่ 4 เมื่อ พ.ศ. 2484
และเข้าเรียนต่อที่โรงเรียนวัดสุทธิวนาราม จบชั้นมัธยมปีที่ 6 เมื่อ พ.ศ. 2489
เข้าเรียนต่อในชั้นเตรียมอักษรศาสตร์ที่โรงเรียนสวนกุกลาบวิทยาลัย จบการศึกษาปี พ.ศ. 2492
และเข้าเรียนต่อที่โรงเรียนพลตำรวจระยะหนึ่ง

จากนั้นเข้าทำงานเป็นเลขานุการที่บริษัทอินเตอร์เนชั่นแนลแอสชัวร์รันซ์ จนถึง พ.ศ. 2494
ลาออก แล้วดินทางไปศึกษาวิชาสันสกฤต ที่คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยบอมเบย์ ประเทศอินเดีย
จบการศึกษาเมื่อปี พ.ศ. 2498

         พนมเทียนเริ่มอ่านหนังสือมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบ
และเมื่ออายุ 12 ขวบต้องหนีภียจากสงครามโลกครั้งที่สองไปพักอาศัย ณ บ้านต้นตระกูลวิเศษสุวรรณภูมิ
ซึ่งสะสมหนังสือไว้มากมาย ทำให้ได้เริ่มอ่านหนังสือวรรณคดีของไทย รามเกียรติ์ พระอภัยมณี ฯลฯ
อ่านจนกระทั่งเกิดความอยากเขียนหนังสือของตนเองบ้าง ...


เมื่ออายุได้ 16 ปีขณะเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 6 โรงเรียนวัดสุทธิวนาราม
พนมเทียนเริ่มเขียนนวนิยายเรื่องแรก คือ เห่าดง
โดยเขียนต้นฉบับไว้ในสมุดจดวิชาประวัติศาสตร์ให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกันเล่น

ต่อมาอีกหนึ่งปีก็เริ่มเขียนนวนิยาย จุฬาตรีคูณ

         พนมเทียนได้นำต้นฉบับนวนิยายเรื่อง จุฬาตรีคูณ ไปเสนอขายตามสำนักพิมพ์ต่าง ๆ
แต่เนื่องจากเป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่ยังไม่เป็นที่รู้จัก สำนักพิมพ์จึงปฎิเสธ
บรรณาธิการหนังสือบางฉบับได้แนะนำให้เขียนเรื่องสั้นไปให้พิจารณา
แต่เมื่อพนมเทียนเขียนเรื่องสั้นไปให้พิจารณาก็ ถูกปฎิเสธอีกครั้ง
แต่ก็ไม่ทำให้เขาท้อแท้ กลับมุมานะเขียนเรื่องส่งไปยังสำนักพิมพ์อื่น ๆ อยู่สม่ำเสมอ

จนวันหนึ่งพนมเทียนได้นำต้นฉบับนวนิยายเรื่อง จุฬาตรีคูณ
ไปเสนอครูแก้ว อัจฉริยะกุล หรือ "แก้วฟ้า" ราชาละครวิทยุในขณะนั้น
เมื่อครูแก้วได้อ่านแล้วชอบใจจึงทำเป็นละครวิทยุ ให้ครูเอื้อ สุนทรสนาน จากคณะสุนทราภรณ์
ช่วยแต่งเพลงประกอบเรื่อง ทำเป็นละครวิทยุ

ทำให้จุฬาตรีคูณเป็นที่รู้จักของผู้ฟังจำนวนมาก
และในปี 2492 ครูแก้วได้นำนวนิยายเรื่องจุฬาตรีคูณ มาทำเป็นละครเวที แสดงที่ศาลาเฉลิมไทย
โดยคณะลูกไทย ทำให้ชื่อ แก้วฟ้า-พนมเทียนมีชื่อเสียงขึ้นมา
(ละครเวทีจุฬาตรีคูณ ใช้ชื่อแก้วฟ้า-พนมเทียนเพราะ แก้วฟ้านำมาทำเป็นบทละคร
ส่วนพนมเทียนเป็นผู้ประพันธ์)

แต่คนทั่วไปก็ยังไม่รู้จักพนมเทียนมากนักจนกระทั่งปฐพีเพลิง
ได้ตีพิมพ์เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์เพลินจิตต์
ทำให้พนมเทียนเป็นที่รู้จัก ผลงานเรื่องแรกที่เขียนไว้คือเห่าดง
จึงได้รับการพิมพ์เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์เพลินจิตต์รายวัน


จากนั้นจากนั้นก็มีผลงานอื่น ๆ ตีพิมพ์เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์และนิตยสารต่าง ๆ เป็นจำนวนมาก
เช่น เพลินจิตต์ เดลิเมล์ สยามสมัย นพเก้า สายฝน ศรีสยาม จักรวาล บางกอก สกุลไทย สตรีสาร ฯลฯ

         นวนิยายของพนมเทียน ได้รับการกล่าวถึงและวิพากษ์วิจารณ์อยู่เสมอ
เรื่องที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ เล็บครุฑ ศิวาราตรี และเพชรพระอุมา
สำหรับคำวิจารณ์ ไม่ว่าจะเป็นการชมหรือการตำหนิก็ตาม

พนมเทียนได้ถือว่าคำวิจารณ์ทั้งหมดคือครูที่ดี
และเป็นเหมือนกระจกส่องให้เห็นจุดต่าง ๆ ในผลงานของตน
และเป็นสิ่งชี้ให้เห็นว่าเจ้าของบทประพันธ์เรื่องที่ถูกวิจารณ์นั้นได้รับความสำเร็จในการเขียนหนังสือ
เมื่อใดก็ตาม ที่นวนิยายไม่ได้รับการกล่าวขวัญเลยนั้น
ย่อมหมายถึงงานที่ไม่แพร่หลายและไม่มีใครรู้จัก
แต่สำหรับคำวิจารณ์ ที่เข้าไม่ถึงแก่นแท้ของเนื้อหา
ก็แสดงให้เห็นถึงระดับภูมิปัญญาของผู้วิจารณ์แต่ละคนเอง

         ในด้านส่วนตัวพนมเทียนชอบอ่านหนังสือ
ประเภทผจญภัยที่ให้สาระความรู้และความสนุกเพลิดเพลินไปในตัว
และหนังสือปรัชญาที่ตรงกับอุดมคติของตัวเอง

นอกจากนั้นก็ชอบอ่านหนังสือสารคดีที่เกี่ยวกับวิชาความรู้ต่าง ๆ
นักเขียนที่ชอบมากที่สุดได้แก่ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว
(ซึ่งพนมเทียนเคารพบูชาท่านมากจนถึงกับได้สร้างอนุสาวรีย์ ประทับไว้ที่บ้านพักอาศัยในปัจจุบัน)
สุนทรภู่ ชิต บุรทัต ทรง สาลิตุล มรว. คึกฤทธิ์ ปราโมช

(http://www.thailandoutdoor.com/outdoorbook/InsideGuns/InsideGuns.jpg)

ผ่าปืน
ฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ "พนมเทียน"
นิตยสารปืนและกระสุน ฉบับพิเศษ
พิมพ์รวมเล่มครั้งแรก 2545
282 หน้า
ราคา 275 บาท

คัมภีร์การทดสอบปืนของเมืองไทย

หนังสือเล่มนี้คือการรวมเอาบทความการทดสอบปืน
ของ อาจารย์พนมเทียนที่เขียนลงในคอลั่มน์ผ่าปืนกว่าร้อยตอน
ในหนังสือพิมพ์เดลินิวส์มานานนับสิบปี
บททดสอบแต่ละเรื่องล้วนแล้วแต่วิเคราะห์เจาะลึก ถึงข้อดีข้อด้อย
ของปืนแต่ละกระบอกอย่างกระจ่างแจ้ง

นอกจากการทดสอบปืนเป็นรายกระบอกแล้ว
ยังมีอีกหลายตอนที่เป็นการวิเคราะห์เปรียบเทียบปืนชนิดเดียวกันต่างรุ่น ต่างยี่ห้อ
ให้เห็นความแตกต่าง เช่นเรื่อง ปืนลูกโม่, ปืนลูกซอง, ปืนลม และเรื่องพื้นฐาน
(ในมุมมองของผู้ชำนาญ)
เช่นการเลือกปืนไว้เฝ้าบ้าน, ยิงปืนอย่างไรให้แม่น
และเรื่องอำนาจของกระสุนแต่ละชนิดไว้อีกด้วย

เรียกได้ว่าเป็นคัมภีร์ของนักเล่นปืน

ปัญหาที่ถกเถียงโต้แย้งกันไม่รู้จักจบสิ้นมานาน
ก็คือสมรรถนะของกระสุนหัวรูหรือที่เรียกทับศัพท์กันว่า "ฮอลโล่ว์ ป๊อยต์"

ซึ่งฝ่ายหนึ่งที่เชื่อถือ ก็อ้างว่ามันเป็นกระสุนที่โหดร้ายทารุณมาก
เจาะกระทบเข้าไปในเนื้อหนังมังสาละก็จะทำให้บาดแผลเหวอะหวะเละเทะไปหมด
จนมีข้อเสนอให้เลิกใช้กระสุนทารุณชนิดนี้
ซึ่งถ้าจะว่าอันที่จริงแล้ว ผู้ที่มีความคิดเชื่อถือเช่นนี้ ก็มาจากเสียงที่เขาเล่าลือกัน
และเชื่อถือกันมาต่อ ๆ หรือมิฉะนั้นก็เกิดจากการที่ตั้งสมมุติฐานกันไว้ผิด ๆ มากกว่า
ที่จะได้ประสบพบเห็นด้วยตัวเองในพฤติกรรมแท้จริงของมันว่าเป็นอย่างไรกันแน่




ต้นปี 1960 กองตำรวจในสหรัฐทั่วไป เริ่มจะร้องทุกข์ถึงเรื่องการใช้กระสุน .38 สเปฯ
ซึ่งเป็นกระสุนที่ใช้ในปืนในวงการตำรวจอเมริกันมากที่สุด
ตามปกติแล้วหัวกระสุนพื้น ๆ โดยทั่วไปของกระสุนชนิดนี้ จะทำด้วยตะกั่วล้วน ๆ น้ำหนัก 158 เกรน
ส่วนหัวมีลักษณะกลมมน วิ่งไปด้วยความเร็วระหว่าง 700 ฟุต/วิฯ ถึง 850 ฟุต/วิฯ

กระสุนชนิดนี้ได้ถูกใช้งานในราชการตำรวจติดต่อกันมาเป็นเวลานานนับตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20
ที่พวกตำรวจพากันร้องทุกข์ก็คือว่า กระสุน .38 สเปฯ ไม่มีอำนาจหยุดยั้งอาชญากรได้เพียงพอ

มีตัวอย่างให้เห็นเป็นจำนวนมากที่ตำรวจทำการยิงต่อสู้กับคนร้ายด้วยกระสุนชนิดนี้
แต่ก็ไม่สามารถจะหยุดคนร้ายได้อย่างฉับพลัน
จนก่อให้เกิดเป็นอันตรายต่อตำรวจเอง หรือสุจริตชนผู้บริสุทธิ์จากการมุ่งเข้าประทุษร้ายของอาชญากร
เจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนร้องขอเป็นเสียงเดียวกันว่า
ต้องการกระสุนชนิดนี้ถ้ายิงถูกคนร้ายเข้าก็ขอให้มันหยุดได้ในทันทีทันใด
ไม่ใช่สวนควักปืนเข้ามาทำร้ายเจ้าหน้าที่ได้อีก

ถ้าจะว่าอันที่จริงแล้ว จะไม่มีกระสุนชนิดใดที่สามารถหยุดคนได้อย่างเฉียบขาดแท้จริง
การที่เราจะหยุดคนทมิฬหินชาติให้ได้อย่างชะงัดนั้น
ความจริงแล้วมันหาได้ขึ้นอยู่กับอำนาจของกระสุนโดยตรงไม่
แต่มันไปขึ้นอยู่กับอวัยวะที่ได้รับบาดเจ็บตลอดจนสภาวะโครงสร้างทางร่างกายของผู้ถูกยิงนั้น ๆ เสียมากกว่า

คือกระสุน พุ่งเข้าทำลายในส่วนไหน สำคัญอย่างไรต่อร่างกาย

ในทางหลักวิชาการแล้ว อำนาจหยุดยั้งของกระสุน
ก็คือจำนวนของพลังงานกระทบของหัวกระสุนซึ่งถ่ายทอดไปยังเป้าหมาย
หัวกระสุนจะต้องจ่ายพลังงานให้แก่เป้าหมายอย่างเต็มที่และทั้งหมดเท่าที่มีอยู่เข้าไปในเนื้อเยื่อ
และฝังอยู่ภายใน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องกระทบและถ่ายเทพลังงานชนิดนั้นทั้งหมด
ให้แก่อวัยวะสำคัญอันเกี่ยวกับจุดตายของเป้าหมาย
มากกว่าที่จะผ่านเข้าไปในเนื้อเยื่อส่วนอื่น ๆ หรือตามผิวหนัง

เมื่อกระสุนพุ่งเข้ากระทบเนื้อ มันก่อให้เกิดอาการบาดแผลขึ้นสองแบบ
คือบาดแผลที่มองเห็นด้วยตาเปล่าทางสรีระ
และบาดแผลที่เกิดขึ้นจากผลกระทบอันไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
ขณะที่หัวกระสุนเจาะผ่านเนื้อเข้าไป
มันไม่เพียงแต่จะทำให้เกิดโพรงบาดแผลถาวรขึ้นเท่านั้น แต่มันได้ทำให้เกิดโพรงขยายชั่วคราวขึ้นด้วย
ขนาดของโพรงบาดแผลชั่วคราวนี้
เป็นผลมาจากพลังงานของหัวกระสุนที่ใช้สูญเสียไปในเนื้อเยื่อที่มันพุ่งทะลุผ่านเข้ามา


กระสุนหัวรูหรือฮอลโล่ว์ ป๊อยต์นั้น
อาจจะจ่ายพลังงานให้แก่อวัยวะสำคัญสูงขึ้นเป็นจำนวน 4 เท่า ของกระสุนหัวกลมมนปกติธรรมดา
ดังนั้นโพรงชั่วคราวที่เกิดขึ้นจากกระสุนหัวรูจะใหญ่กว่าโพรงชั่วคราว ที่เกิดจากกระสุนหัวกลมมนตัน

เราต้องมาวิเคราะห์กันถึงคำจำกัดความที่ว่า "โพรงชั่วคราว" ให้ถูกต้องเสียก่อน
โพรงชนิดนี้จะเกิดวูบวาบขึ้นภายในเวลาเพียง 5 หรือ 10 ในล้านของวินาทีเท่านั้น
ก่อนที่เนื้อเยื่อที่แวดล้อมอยู่จะหดคืนกลับมาสู่สภาพเดิมเพราะความหยุ่นสปริงของเนื้อ

ปรากฏการณ์ชนิดนี้ได้พิสูจน์ค้นพบว่าในกระสุนขนาด .38 สเปฯ
ไม่ว่าจะเป็น  กระสุนชนิดหัวรู หรือหัวกลมมน
มันก็สร้างบาดแผลขึ้นในพฤติกรรมอันเดียวกันนั่นเอง


จาก นสพ.เดลินิวส์  วันที่ 4 มิ.ย. 47