เอาเป็นว่าเคลียร์คดีแบบแฮปปี้แต่เรายิงผุ้ร้ายตายกลางบ้านแล้วครอบครัวอยู่แบบมีความสุขได้หรือครับ คนเป็นขโมยไม่เหี้ยมโหดเหมือนโจรครับและอาจไม่มีปืนเพราะมีปืนมันจะปล้นกลายเป็นโจร
การเขามาขโมยของเราจะเป็นตุลาการตัดสินด้วยชีวิตเขาเลยหรือครับ เขามีลูกเมีย แม่ และครอบครัวอาจไม่รู้ว่าเขาเป็นแบบนี้ครับ ถ้าเป็นผมจะเป็นการลีกเหลี่ยงการเอาชีวิตครับ เป็นการเสี่ยงแต่จะพยายามไม่มีโจรคนไหนอยากเจอเจ้าของบ้านหรอกครับ หรือยิงด้วยลูกปรายเป็นการสั่งสอนครับ
ขออนุญาตออกความเห็นหน่อยนะครับ ขอแยกเป็น ข้อๆ นะ
1 ยิงขโมยตายในบ้าน กับ สมาชิกในบ้านถูกฆ่าตาย , พิการ หรือ ถูกข่มขืน อย่างไหนทุกข์กว่ากันครับ
2 ขโมยจะมีปืนเข้ามาด้วยหรือไม่ ไม่สำคัญครับ ประเด็นอยู่ที่ว่า มันเข้ามาเพื่อประสงค์ต่อทรัพย์ที่ไม่ใช่ของมัน
3 ถ้ามันระลึกถึงครอบครัวของมันที่ไม่รู้ว่า มันเป็นขโมยสักนิด มันคงไม่มาเป็น ขโมยหรอกครับ อาชีพอื่นที่สุจริตมีอีกเยอะ
4 แน่นอนครับที่ไม่มีโขมยคนไหนอยากเจอเจ้าของบ้าน แต่ถ้าเจอ มันคง ไม่ทักทายคุณแบบมีไมตรี แล้วจากไปโดยดีหรอกครับ
ความเห็นลักษณะนี้ ผมเคยได้ยินจากการสัมภาษณ์ ดร.( ชื่อคล้ายกระบือ ) คนนึง เมื่อหลายปีก่อน ในรายการ ทีวี
โดยแสดงความ เห็นว่า ให้ยอมมันแต่โดยดี อย่าแสดง ท่าทางต่อต้าน โขมยมันจะได้ไม่โกรธ แล้วทำร้ายเจ้าทรัพย์ ครับ คุ้นไหม
จนถึงวันนี้ผมยังคิดไม่ออกว่า เขาใช้อะไรคิด ถึงได้พูดออกมาแบบนั้น
สุดท้ายผมขอมีลมหายใจ เพื่อขึ้นศาล ดีกว่า หมดลมอยู่ในโรงศพ แล้วลูกเมียลำบากครับ