เมื่อผมไปซ้อมกอล์ฟกับสาวสวย (ตอนอวสานมาแล้วครับ)

ตอนที่ 25 มาแล้วครับผม

บทที่ 25 เยี่ยมสวรรค์

ผมลืมตาตื่นขึ้นในความมืด เสียงเครื่องปั่นไฟครางกระหึ่มดังมาแผ่วๆ แต่ได้ยินถนัดนักในความเงียบเชียบของพงไพร เสียงไก่ป่าขันแว่วมาแต่ไกลๆ หลายทิศทาง เสียงจักจั่นยังลั่นอยู่อย่างเดิม ผมเดาว่าน่าจะเป็นเวลาหลังตีสี่แล้ว กระทั่งอากาศในห้องยังเย็นฉ่ำกว่าเปิดแอร์เป็นไหนๆ ผมดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นคลุมตัวจนมิด ขดตัวเหมือนกิ้งกือ ครั้นจะปิดเปลือกตาพยายามหลับอีกครั้งกลับทำไม่ได้คล้ายจะหมดอารมณ์นอนไปแล้ว รีบสลัดตัวลุกขึ้นจากที่นอน ล้างหน้าแปรงฟันจนเรียบร้อย คิดในใจว่าให้สายสักหน่อยค่อยอาบน้ำ ขืนอาบตอนนี้คงได้ยืนแข็งเป็นรูปปั้นที่ไม่ค่อยจะน่าดูแน่

ผมเคาะประตูห้องของปานฯ ไม่มีเสียงตอบจากข้างใน เมื่อลองแง้มเปิดดูจึงรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องเสียแล้ว ปานฯ หายไปไหน? นั่นคือคำถามแรกที่เกิดขึ้นในใจ อาจจะนั่งอยู่ที่ระเบียงบ้านก็ได้ แต่เปล่า ปานฯ ไม่ได้อยู่ที่นั่น มีเพียงที่เรานั่งอันว่างเปล่าและความมืด เสียงทำอาหารจากครัวดังแว่วมา

สนเท่ห์ใจเป็นยิ่งนักที่เห็นปานฯ กำลังหั่นผัก เตรียมอาหารอย่างขะมักเขม้น ท่าทางเหมือนชำนาญคล่องแคล่วนัก แม่ชีอีกสามคนก็สาละวนอยู่กับการทำอาหาร ต่างส่งเสียงพูดคุยกันสนุกสนาน ดูมีความสุขดี

ปานฯ ยิ้มกว้างขวางเมื่อหันมาเห็นผมเข้า
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ หลับสบายไหมคะเมื่อคืน กาแฟนะคะ” ปานตั้งท่าจะผละจากงานที่ทำ ผมต้องรีบโบกมือห้าม
“ไม่เป็นไร ผมชงเอง ปานฯ จะเอาด้วยไหม ผมชงให้” ผมตรงเข้าไปในห้องเก็บ เปิดตู้นั้น รื้อตู้นี้สักพักก็ได้สิ่งของต้องประสงค์
“ปานฯ เรียบร้อยแล้วค่ะ” เธอตั้งหน้าตั้งตาเอาใจใส่กับกระทะตรงหน้า ไม่นึกว่าข้อมือของเธอจะแข็งแรงถึงขนาดจับหูกระทะด้วยมือซ้ายมือเดียว แล้วตวัดข้อมือให้อาหารในกระทะพลิกกลับไปกลับมาได้อย่างง่ายดาย

เธอถามโดยไม่ได้หันมามองว่า
“เมื่อคืนปฏิบัติก่อนนอนหรือคะ?”
“ใช่ ผมรู้สึกเป็นสุขสงบใจดี มันเหมือนอยู่ในถ้ำอันมืดมิดมั่นใจว่าไม่มีอันตรายใดๆ มาแผ้วพานได้ มันสงบอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบายยังไง ว่าแต่ ปานฯ รู้ได้ยังไงล่ะ?”
“ปานฯ ลุกมาเข้าห้องน้ำค่ะ เห็นแสงเทียนลอดผ่านใต้ประตูก็รู้ว่าคุณยังไม่หลับแน่.....ดีนะคะ ที่คุณจุดเทียนเล่มใหญ่ไว้ในห้องน้ำ ไม่งั้น ปานฯ คงมะงุมมะงาหราแย่แน่”

มันเกินความคาดฝันที่เห็นปานฯ ตื่นก่อนตีสี่ด้วยซ้ำ และเข้าครัวทำอาหาร ผมเองก็ไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้และไม่คิดว่าจะทำได้ด้วย แต่ก็เป็นไปเอง ไม่ได้รู้สึกเลยว่าต้องฝืนกายหรือใจแม้แต่น้อย จะว่าไปเรื่องการตื่นเช้านี่เป็นศัตรูกับผมมาแต่ปางไหนๆ แล้ว ขนาดให้ตื่นไปเล่นกอล์ฟที่ใครๆ ก็ตื่นได้ ผมยังไม่เอาเลย นับประสาอะไรกับการให้ตื่นแต่มืดเพื่อเข้าครัว เอ....หรือว่าฝันไป

ผมเดินตรงไปหาปานฯ ถามว่า
“จะให้ผมช่วยอะไรบ้าง?” เกือบจะโอบกอดเธอจากด้านหลังและจูบรับตะวันรุ่งสักครั้งตามความเคยชินอยู่แล้วเชียว ดีว่าเหยียบเบรกเอาไว้ทันเมื่อเห็นแม่ชีนุ่งห่มขาวอยู่ตรงหน้าและสำเหนียกทันว่าที่นี่คือวัด ปานฯ ก็เหมือนจะรู้ เพราะเธอยิ้มให้แบบเยาะๆ

ปานฯ ชี้ไปที่กองผักบนโต๊ะ บัญชาการว่า
“เด็ดเอาใบที่ใช้ไม่ได้ออก ล้างน้ำ หั่นพริกซอยตามยาว ปอกเปลือกกระเทียมออกด้วย หั่นหัวหอมใหญ่เป็นชิ้นเล็กๆ เสร็จแล้วช่วยคั้นน้ำส้มและมะนาวด้วยค่ะ คอยดูกาน้ำที่ต้มอยู่นั่นด้วย ถ้าเดือดแล้ว รินใส่กระติกสามใบนั่น”

บริเวณที่เตรียมอาหารกว้างขวาง ผมเคยทำอาหารมาบ้างตอนที่จำเป็นสุดขีด อย่างคราวที่ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ สมัยเรียนมหาลัย ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนผู้หญิงไม่มีใครทำอาหารเป็นเลยสักคน แค่หุงข้าวด้วยหม้อไฟฟ้ายังหุงไม่เป็น อย่างอื่นก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ก็จะทำได้ไง ทอดปลาแบบไม่ขอดเกล็ด ไม่ทำความสะอาดเอาตับไตไส้พุงมันออก ดีว่าผมเห็นเข้าเสียก่อน อย่างน้อยผมก็รู้ว่าจะกินปลาทอดทั้งเกล็ดน่ะไม่ได้แน่ ที่ปานฯ สั่งไว้ผมจึงทำเสร็จในชั่วพริบตา

ผม ปานฯ และแม่ชีช่วยยกอาหารที่ทำเสร็จแล้วไปที่ชั้นล่างของศาลาฯ จนครบ อาหารที่ทำถวายมีพลาสติกใสบางคลุมมิดชิด ไม่นานนักพระอาจารย์และพระลูกวัดก็กลับจากบิณฑบาตด้วยรถกระบะที่ว่าจ้างไว้ให้มารับเพื่อพาไปส่งในหมู่บ้านด้านล่าง ซึ่งตอนหลังผมรู้สึกว่าไม่สะดวกสำหรับพระเลยเพราะกระบะด้านหลังเปิดโล่ง เวลาฝนตก พระท่านก็ยังต้องออกบิณฑบาต ต้องนั่งตากฝนไปตลอดทางทั้งไปและกลับ ตอนหลัง หลังจากกลับจากวัดในคราวนี้แล้ว ผมกับปานฯ เลยถือโอกาสซื้อรถกระบะที่มีหลังคาคลุมหลัง ติดแอร์ให้เสร็จสรรพถวายทางวัดเสียเลย ผมกับปานฯ คิดง่ายๆ ว่า ทีเสียเงินอย่างอื่นตั้งมากตั้งมายยังเสียได้ จ่ายเงินทำบุญแบบนี้แทบจะไม่ต้องคิดเลย

อาหารจากบาตรถูกนำมารวมกัน แยกประเภทข้าวใส่ถาดหนึ่งซึ่งมีทั้งข้าวเหนียวและข้าวจ้าว อาหารคาวใส่อีกถาดหนึ่ง และของหวานอีกถาดหนึ่ง

พระอาจารย์และพระลูกวัดนั่งเรียงรายเป็นแถวตามลำดับอาวุโสทางพรรษา ผมช่วยประเคนอาหารถวายพระ อาหารแต่ละอย่างวางอยู่บนถาดไม้สี่เหลี่ยมไม่มีขอบ มีล้อเลื่อนข้างใต้สี่ล้อ แต่ละถาดจะเลื่อนผ่านหน้าพระแต่ละรูปไปเรื่อยๆ จนถึงรูปสุดท้าย อาหารที่เหลือยกออกกลับไปที่โรงครัว ปานฯ ช่วยทำความสะอาดเช็ดถาดเลื่อนนั้นก่อนที่จะวางเรียงเก็บที่ด้านข้างชิดผนังศาลาฯ

เมื่อพระทุกรูปตักอาหารใส่บาตรแล้ว พระอาจารย์บอกว่า
“มารับพร.....”

ผมและปานฯ คุกเข่าประนมมือตั้งสติรับพร พระอาจารย์เริ่มว่า
“ยะถา วาริวะหา ปูรา..............ภะวันตุ เตฯ”

เมื่อให้พรจบ ผมและปานฯ กล่าวขึ้นพร้อมกันว่า “สาธุ” และกราบลงพร้อมกันสามครั้ง

เรากลับมาที่โรงครัว เห็นอาหารที่ชาวบ้านตักบาตรใส่เป็นถุงๆ ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารพื้นเมืองทางภาคเหนือ ดูไม่ออกว่าเป็นอะไรบ้าง รู้แต่ว่าเป็นประเภทแกงๆ สีคล้ำ เราเลยเลือกอาหารที่ปานฯ ทำเองตักรวมใส่จานเดียว นั่งกินบนพื้นปูเสื่อบริเวณด้านหน้าของครัว เมื่อกินเสร็จ เราต่างทำความสะอาดจาน ช้อนที่บริเวณที่ล้างจาน

ผมชวนปานฯ ไปสำรวจเส้นทางที่พระอาจารย์บอกไว้เมื่อคืน เมื่อถามไถ่แม่ชีจนพอทราบเส้นทางชัดเจน เราจึงออกเดินไปตามทางที่ใช้เดินที่เหยียบย่ำกันจนราบ เสียงน้ำไหลเหมือนเสียงน้ำตกดังก้องแม้จะมองไม่เห็นสายน้ำนั้น มันอยู่ต่ำลงไปเล็กน้อยแต่ถูกพุ่มไม้ ต้นไม้ใหญ่น้อยและโขดหินบดบังไว้ ทางนั้นค่อยไต่สูงขึ้นทีละน้อย พื้นที่ชื้นแฉะ ทำให้เราต้องระวัง บางทีต้องโหนตัวจับรากไม้บ้าง กิ่งไม้บ้างดึงตัวขึ้นไป บางตอนที่ต้องปีนขึ้น ผมต้องโอบต้นไม้ต้นเล็ก ยื่นมือทั้งสองให้ปานฯ จับดึงตัวขึ้นมา

ตลอดทางที่ขึ้นไปนั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองพอเห็นท้องฟ้าสีครามเกลื่อนไปด้วยปุยเมฆสีขาวบ้าง เทาบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเห็นกิ่งก้านและใบไม้เสียมากกว่าที่ช่วยกั้นความร้อนจากแสงอาทิตย์ที่ทวีความแรงกล้าขึ้นเป็นลำดับ เสียงจักจั่นยังดังลั่นอยู่ทั่วไป บางครั้งจะมีเสียงสวบสาบและเสียงเท้าตะกุยพื้นที่เต็มไปด้วยใบไม้ของสัตว์บางอย่างมองไม่เห็นว่าเป็นอะไร

เรามองตากัน นึกภาวนาว่าอย่าเห็นน่ะดีแล้ว ต่างคนต่างอยู่เถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย หลายต่อหลายครั้งที่ผมคิดเปลี่ยนใจจะชวนปานฯ กลับด้วยความสงสารและเป็นห่วงว่าเธอจะเหน็ดเหนื่อยเกินไป ต้องมาลำบากลำบนปีนป่ายเหมือนลิงค่างอยู่อย่างนี้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าหวานๆ มีแต่รอยยิ้ม แม้จะพราวไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ไม่บ่งบอกความย่อท้อใจ ทำให้ผมพูดไม่ออก ได้แต่ถามว่า
“ปานฯ เหนื่อยไหม?”
“ไม่ค่ะ”

เสียงเธอเด็ดเดี่ยว ทำให้ผมรู้สึกขึ้นมาเฉยๆ ว่าผู้หญิงมีความทรหดอดทนทั้งทางร่างกายและจิตใจเหนือกว่าผู้ชายมากนัก ผู้ชายบางทีเจ็บแค่สลึงเดียวแต่แหกปากร้องเหมือนเจ็บเป็นสิบ แต่ผู้หญิงเจ็บเป็นสิบแต่ร้องแค่สลึงเดียว เพียงแค่นึกถึงเวลาตั้งเก้าเดือนที่ต้องอุ้มท้องด้วยความยากลำบาก และยังตอนคลอดอีก แค่นี้ผมก็ถอดใจแล้วเมื่อนึกว่าตัวเองต้องเป็นแบบนั้นบ้าง นี่แค่ตัวอย่างเดียว ยังมีอีกมากมายที่จาระไนสามวันไม่รู้จะจบสิ้นหรือเปล่า - นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมคิดว่าผมจะถนอมจิตใจของเธอคนนี้ให้ดีที่สุดตราบนานเท่านาน อย่าไปกล่าวถึงแม่ของเราเลย เพราะแม่คือบุคคลที่เราต้องบูชาอยู่อยู่แล้ว

เสียงน้ำไหลจางหายไปแต่เมื่อไรไม่ทันรู้ตัว เราคงมัวก้มหน้าก้มตาปีนป่ายอย่างระวังตัว เมื่อมองออกไปรอบตัวที่เคยแน่นทึบไปด้วยต้นไม้ บัดนี้ทางด้านซ้ายค่อยโปร่งตาขึ้น ต้นไม้เล็กๆ น้อยลงเหลือแต่ต้นไม้ใหญ่และสบายตามากขึ้น ท้องฟ้าเริ่มชัดเจนขึ้น แสงอาทิตย์ค่อยกล้าขึ้น แต่สายลมยังเย็นเหมือนเดิม ที่รู้สึกประหลาดใจคือเรามีความรู้สึกเหมือนมีควันหรือหมอกจางๆ ลอยอยู่รอบตัว ใบหญ้าที่พื้นมีน้ำค้างเกาะอยู่เต็มดูขาวโพลนไปหมด แซมด้วยดอกหญ้าสีเหลืองจางๆ

เราหยุดพักเหนื่อยกันครู่หนึ่ง ผมรั้งร่างของปานฯ เข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าให้อย่างทะนุถนอม หารู้ไม่ว่า พอเหงื่อหายไป ใบหน้าขาวๆ หวานๆ กลับมีดินโคลนเปื้อนติดอยู่แทน เหมือนคนป่าในอัฟริกาใช้สีทาหน้าตอนออกรบ ดินโคลนจากมือของผมนั่นแหละ ผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“หัวเราะอะไรคะ?” ปานฯ ถามขึ้นด้วยความสงสัย

ผมถอยตัวออกห่าง คอยระวังตัวจากการจู่โจมอย่างไม่คาดคิดของเธอ แต่ยังหัวเราะอยู่ ชี้ไปที่ใบหน้า หัวเราะต่อจนตัวงอ ที่สุดจึงยกมืออันโสโครกของตัวเองให้เธอดู

ปานฯ ทำตาโต อ้าปากหวอ ยกมือขึ้นปาดหน้าเช็ดดินออก ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะ ผมยิ่งหัวเราะหนัก

เธอก้มลงหยิบท่อนไม้บนพื้นท่อนเล็กๆ ปาเข้าใส่ผมทันที แม้จะระวังตัวอยู่ ถอยห่างออกมาแล้วแต่เพราะมัวหัวเราะจนตาหยี เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที ท่อนไม้นั้นตรงลิ่วเข้ามาเต็มหน้า จะยกมือปิดก็ปิดไม่ทัน ได้แต่แกล้งยกมือปิดหน้า ร้องโอดโอย ใช้เสียงเป็นเกราะป้องกันไม่ให้เธอรุกเข้าทำร้ายแบบประชิดตัว

ปานฯ เองคงตกใจที่เห็นใบหน้าของผมไปขวางทางท่อนไม้นั้น ไม่รู้จะทิ่มเข้าตาหรือเปล่า เธอถลันมาข้างตัว พยายามแกะมือที่ผมปิดหน้าออก พลางถามด้วยความเป็นห่วงใยว่า
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ปานฯ ขอโทษ ไม่นึกว่าจะแม่นขนาดนี้”

ผมครวญเสียงอ่อยๆ ว่า
“ไม่แม่นได้ไง ปานฯ อยู่ห่างไปแค่สองก้าวเอง”

ปานฯ ขอโทษไม่หยุดปาก พยายามแกะมือที่ผมปิดหน้าออก ผมยอมโอนอ่อนให้ ตาม ปล่อยมือทั้งสองที่ปิดหน้าอยู่ออก แปลกใจจริงๆ ที่ได้ยินเสียงหัวเราะของปานฯ อย่างขบขัน ผมนึกขึ้นได้ก็สายไป ใบหน้าของผมคงเลอะเทอะมอมแมมจากมืออันโสโครกของตัวเอง

เราออกเดินต่อไปตามทางที่ยังลาดขึ้น จากพื้นดินที่เคยชื้นแฉะกลายเป็นแข็งกระด้างเป็นหิน มีโขดหินใหญ่น้อยระเกะระกะไปทั่ว บ้างแทงโผล่ขึ้นมาจากพื้น ต้นไม้ใบหนาเปลี่ยนแปลงไปเป็นใบแหลมๆ แบบต้นสน

ผมชี้ให้ปานฯ ดูแท่งหินใหญ่ ตรงหน้า บอกว่า
“น่าจะเป็นบริเวณนั้นนะ ที่พระอาจารย์บอก” เรารีบสาวเท้าเดินไปด้วยความระทึกใจ

มันเป็นลานหินกว้างประมาณห้าสิบตารางเมตร สภาพเป็นแอ่งที่หน้าดินถูกชะล้างออกไปหรือทะลายลง มีต้นหญ้าแทงขึ้นมาตามรอยแยกของหินอันขรุขระ เมื่อเดินย่องไปยังไม่ทันถึงปลายสุดของลานหินนั้น ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำเราต้องพรึงเพริดไป

ต่ำจากลานหินนั้นลงไป มันเหมือนท้องทะเลอันเวิ้งว้าง เป็นทะเลเมฆอันขาวโพลนที่ขยับตัวล่องลอยไปมาอยู่ตลอดเวลา เหมือนที่สุดแห่งแผ่นดิน เหมือนยืนอยู่บนสรวงสวรรค์ ภาพนั้นสะกดให้เรานิ่งอยู่ท่ามกลางสายลมเย็นโชยมาปะทะไม่ขาดระยะ

ปานฯ จ้องตาไม่กระพริบ ดึงให้ผมนั่งลงบนลานหินนั้น พูดเหมือนเพ้อว่า
“เหมือนอยู่บนสวรรค์วิมานชั้นฟ้าไม่มีผิด”

ผมไม่ตอบ เปลี่ยนท่านั่งจากท่าชันเข่าทั้งสอง เป็นนั่งขัดสมาธิ มือทั้งสองวางประสานบนตัก แผ่นหลังตั้งตรง หลับตาลงปล่อยใจให้ล่องลอยไป สูดลมหายใจเข้าอย่างเต็มที่แล้วค่อยระบายออกอย่างช้าๆ ปานฯ ทำตาม ไม่นานนักทุกอย่างก็สงบลง

ภาพชายหญิงสองคน นั่งสงบอยู่เคียงกัน บนลานหินกว้าง เยี่ยมสวรรค์ ที่ปกคลุมด้วยปุยเมฆขาวสะอาด

โปรดติดตามต่อไป

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เมื่อผมไปซ้อมกอล์ฟกับสาวสวย (ตอนอวสานมาแล้วครับ) (อ่าน 7565 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้