คดีนี้ คงจบไปแล้วด้วยการสั่งไม่ฟ้อง เพราะเป็นการกระทำที่พอสมควรแก่เหตุ เป็นการป้องกันที่ชอบด้วยกฎหมาย ไม่มีความผิด ตาม ป.อาญา ม.๖๘
ที่รอดมาได้ อาจเพราะ
๑. รู้สึกตัวก่อน ถึงความผิดปรกติ และเสียงปืน ทำให้ประเมินได้ว่า เป็นคนร้าย และอยู่ตรงไหน และเตรียมการรับมือ และรอสวนกลับได้ทันการณ์
๒. ผู้ใหญ่ มีที่ปลอดภัย สำหรับตนเองเละครอบครัว
๓. ผู้ใหญ่มีอาวุธปืน พร้อมที่จะปกป้องตนเอง จึงจบลงด้วย ยิงจนหมดกระสุนที่บรรจุอยู่ในตัวปืน ๒ กระบอก เท่านั้น บรรจุ .๔๕ ต่อ แล้วรอดูเหตุการณ์
๔. สามารถทิ้งระยะไว้ไม่ให้ คนร้ายเข้ามาใกล้ จนเริ่มปฎิบัติการได้ก่อน.. จนอาจก่อความเสียหายได้มากกว่านี้
ทั้งหมด เกิดเพราะ คนร้ายพลาดที่เปิดเผยตนเองเสียก่อน เพราะประเมิน ตัวผู้ใหญ่บ้าน ต่ำจากความเป็นจริง
งานนี้ถ้าขาดไปข้อใดข้อหนึ่ง การณ์จะกลับกันทันที ถ้าผู้ใหญ่ ไม่ได้ระวังภัย หรือไม่มีเหตุเตือนภัยก่อนหน้า.. ออกจากบ้าน ก็จะปรุพรุน ริมรั้ว เหมือนกันครับ
ครับคุณอา Ro@d เชื่อว่าในคดีที่ผู้ใหญ่เป็นผู้ต้องหาท้ายที่สุดอัยการคงสั่งไม่ฟ้องเช่นกัน
พอดีสำนวนที่ผมได้รับมานี่เป็นคดีสาขาครับ คือเป็นคดีที่ตำรวจตั้งคนร้ายเป็นผู้ต้องหาข้อหา
พยายามฆ่า ฯ แต่สั่งไม่ฟ้องเพราะผู้ต้องหาถึงแก่ความตาย คดีนี้เป็นสำนวนในความรับผิดชอบของผมครับ
นอกจากนี้ยังมีสำนวนไต่สวนการตายกรณีที่ผู้ใหญ่บ้านซึ่งเป็นเจ้าพนักงานถูกกล่าวหาว่ายิงคนร้ายตาย
ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ ซึ่งคดีนี้เป็นผมคนสืบพยานเองเลยได้มีโอกาสเจอกับผู้ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้คุยรายละเอียด
เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คงรับรู้เท่าที่ผู้ใหญ่แกเบิกความเท่านั้นครับ
ส่วนสำนวนหลักที่ผู้ใหญ่เป็นผู้ต้องหานั้นช่วงที่ผมยังรับราชการอยู่ที่นั่นทราบว่าตำรวจยังทำสำนวนไม่
เสร็จ เชื่อว่าคงส่งสำนวนมาหลังจากที่ผมย้ายขึ้นมาแล้วครับเลยไม่ทราบรายละเอียดว่าเป็นอย่างไร
