คลายเครียดกับข้อความดีๆ กินใจ หรือฮาๆ เอามาแบ่งกัน

[E_mail]

                     ลองอ่านดูนะ อ่านแล้วจะรู้สึกดี......
 
เรื่องมีอยู่ว่า .... มีชาย 2 คน ป่วยหนักทั้งคู่
และเผอิญอยู่โรงพยาบาลเดียวกัน ในห้องเดียวกัน ชายคนแรก จะต้องลุกขึ้น
นั่งบนเตียงวันละ 1 ชั่วโมงทุกบ่าย เพื่อให้ของเหลวไม่ท่วมปอด
ในขณะที่ชายคนที่สองจะต้องนอน อยู่บนเตียงตลอดเวลา
ชายคนแรกได้นอนติดหน้าต่างซึ่งมีอยู่บานเดียวในห้องนั้น
ทั้งสองคนใช้เวลาส่วนใหญ่พูดคุยกัน ในเกือบทุกเรื่อง
ทั้งเรื่องครอบครัว ภรรยา
บ้าน ที่ทำงาน ตอนไปเกณฑ์หาร เวลาไปเที่ยวพักร้อน....
 
ช่วงเวลา 1 ชั่วโมงทุกๆบ่าย เมื่อชายคนแรกได้ลุกขึ้นนั่งนั้น

เขาจะเล่าให้ชายคนที่สองฟังถึงสิ่งต่างๆ
ที่เขาได้เห็นจากหน้าต่างบานนั้น
นานวันเข้า โดยไม่รู้ตัว ชายคนที่สองก็รอคอยช่วงเวลา 1
ชั่วโมงนั้นทุกวัน
เพราะเป็นช่วงเวลา ที่เขา จะได้รับรู้ถึงความสนุกสนาน
ความรื่นเริงและสีสันของโลกภายนอก
 
นอกห้องของคนป่วย ที่เขาต้องทน นอนอยู่เฉยๆ
มองจากหน้าต่าง จะมีสวนสาธารณะ ซึ่งตรงกลางมีบึงใหญ่
มีเป็ดและหงส์ว่ายน้ำไปมา
เด็กๆก็มาเล่นเรือ ลำเล็กๆที่บึงนี่ รอบๆ
สวนเต็มไปด้วยแปลงดอกไม้หลากสีสัน
คู่รักมาเดินเล่นพูดคุยกันอย่างมีความสุข
มองออกไปไกลๆก็จะเห็นเส้นขอบฟ้า
ที่ตัดกับตึกระฟ้าของเมือง
ทุกๆครั้งที่ชายคนแรกบรรยายสิ่งที่เขาได้เห็นจากหน้าต่างนั้น
 
ชายคนที่สองก็จะหลับตา และจินตนาการ ถึงภาพต่างๆไปด้วยเสมอ
แม้กระทั่งในบ่ายวันหนึ่งที่ชายคนแรกเล่าให้ฟังว่า
มีขบวนพาเหรดผ่านไปชายคนที่สองก็เห็นภาพผู้คนในขบวนพาเหรดในชุดหลากสีสัน
เดินตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงเพลงเลยแม้แต่น้อย
เวลาผ่านไป เช้าวันหนึ่งเมื่อพยาบาลจะเข้ามาเช็ดตัวตามปกติก็พบว่า
ชายคนแรกได้จากไปแล้ว อย่างสงบ ไม่นานนัก
ชายคนที่สองก็ได้ขอร้องกับพยาบาลให้เขาย้ายไปนอนติดกับหน้าต่างแทน
ซึ่งเธอก็ไม่ขัดข้อง เมื่อย้ายเตียงเรียบร้อยแล้ว ชายคนแรกก็ค่อยๆ
ขยับตัว
ถึงแม้จะเจ็บเขาก็พยายามยันข้อศอกขึ้น
เขาต้องการจะเห็นสิ่งที่เขาได้รับฟังมาตลอดจากชายคนแรก สิ่งต่างๆ
ที่อยู่นอกหน้าต่างนั้น ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ เขามองออกไปนอกหน้าต่าง
สิ่งที่เขาเห็นคือกำแพงที่ว่างเปล่า
เขาไม่รีรอที่จะถามกับพยาบาลด้วยความสงสัยว่าทำไมชายคนแรกถึงได้เล่าให้เขาฟัง
ถึงสิ่งสวยงามต่างๆที่เกิดขึ้นนอกหน้าต่างนั้นตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน
พยาบาลบอกให้เขาทราบว่าชายคนแรกนั้นตาบอดและเขามองไม่เห็นอะไรเลย
แม้กระทั่งกำแพงนั้น "บางทีเขาแค่อาจจะอยากคอยให้กำลังใจคุณนะคะ"
                         
                                .................................

[E_mail]

                                                                        จดหมายถึงนาย

บทความนี้อาจจะยาวไปซักหน่อย แต่ถ้าใครบอกว่ารักชาติและอยากช่วยชาติจริง อยากแนะนำให้อ่านซักหน่อย เพราะคุณอาจเผลอเลอ รักชาติในทางที่ผิดไป

เนื้อความในจดหมายมีดังต่อไปนี้
======================
จดหมายถึงนาย
ท่านผู้อ่านครับ "จดหมายถึงนาย" ที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ เป็นข้อเขียนของคนหนุ่มซึ่งมีความรู้ความสามารถ มี ประสบการณ์ในแวดวงการฑูตและแวดวงของศาลรัฐธรรมนูญ เป็นคนเก่งที่ซื่อสัตย์สุจริต ซึ่งหาได้ยากยุค สมัยนี้ แนวคิดและวิธีเขียนอาจจะดูเหมือนรุนแรงแต่ถ้าเราไม่ปฏิเสธความจริง คงต้องยอมรับว่าสิ่งที่ผู้ เขียนบรรยายไว้มีอยู่จริงในบ้านเมืองของเรา ผมเห็นว่าเป็นข้อเขียนที่น่าจะเป็นประโยชน์ในการกระตุ้น เตือนให้ทุกคนได้ตระหนักถึงพิษภัยที่เรากำลังเผชิญอยู่ เผื่อจะได้ช่วยกันคิดอ่านป้องกันหรือแก้ไขให้ดีขึ้น จึงได้นำลงมาไว้ในมุมนี้ เพื่อช่วยกันเผยแพร่

จดหมายถึงนาย
ข้าพเจ้าเป็นชาวต่างประเทศที่ทำงานอยู่ในเมืองไทย มีหน้าที่รายงานภาพรวมของประเทศไทยกลับไปยัง นาย คือ บริษัทแม่ในต่างประเทศ หรือ บางครั้งก็แอบเสนอรายงานต่อรัฐบาลประเทศของข้าพเจ้า
ในโอกาสล่าสุดนี้ นายต้องการทราบว่า ควรจะดำเนินการในแง่ยุทธศาสตร์ต่อประเทศไทยอย่างไรดี เพื่อให้การครอบงำประเทศนี้สมบูรณ์ที่สุดในระยะยาว ข้าพเจ้าสนองความต้องการของนายด้วยจดหมายสั้น ๆ ฉบับนี้
"วันที่ ๑ กรกฎาคม ๒๕๔๓
นายที่รัก,
ตามที่มอบหมายให้ข้าพเจ้ามาพำนักอยู่ในประเทศไทยเกือบ ๒๐ ปีแล้วนั้น ข้าพเจ้าพอจะสรุปคำตอบเพื่อ เสนอต่อนายได้ดังต่อไปนี้ ภาพรวมของประเทศไทย: ประเทศไทยยังคงเป็นประเทศกำลังพัฒนาที่ค่อนข้างยากจน สังคมไทยโดยพื้น ฐานมีลักษณะไร้ระเบียบกฎเกณฑ์ ซึ่งเป็นอุปนิสัยประจำตัวของคนชาตินี้
แม้ว่ารัฐบาล รัฐสภาและประชาชนส่วนหนึ่งได้พยายามแก้ไขกฎหมายต่าง ๆ จำนวนมาก รวมทั้งรัฐธรรมนูญในการปกครองประเทศให้ดีขึ้น แต่โดยพฤติกรรมแล้ว คนไทยนิยมการดำเนินชีวิต
ธุรกิจ และ การใช้อำนาจรัฐ ที่อยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์ต่าง ๆ หรือที่มีคำกล่าวในประเพณีไทยว่า "ทำได้ตามใจคือไทย แท้" ท่านจะประมาทต่อคำกล่าวนี้ไม่ได้เลย
ในทางกายภาพ กรุงเทพเป็นตัวอย่างของเมืองหลวงที่ไร้ระเบียบที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ซึ่งเป็นต้นทุนทาง เศรษฐกิจอย่างมหาศาล ความไร้ระเบียบนี้ดำเนินไปเรื่อย ๆ ไม่หยุดยั้งหรือลดน้อยลงเลย เมืองเชียงใหม่ซึ่งน่าจะได้เรียนรู้บทเรียนราคาแพงจากกรุงเทพแต่ก็ไม่ทำ หรือทำไม่ได้ เมืองพัทยาซึ่งควรเป็นบท เรียนให้กับเมืองท่องเที่ยวอื่น ๆ แต่ก็ไม่เป็นหรือเป็นไม่ได้
ระบบการจราจรและพฤติกรรมของผู้ขับขี่ยานพาหนะก็เป็นอีกตัวอย่างที่เลวที่สุด นับเป็นสัญญลักษณ์ประจำ ชาติก็ว่าได้
การรุกล้ำที่ดินสาธารณะ ที่ป่าสงวน เขตอุทยานแห่งชาติ ฯลฯ ก็เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แก้ไขไม่ได้
แม้แต่หน่วยราชการ ถึงขนาดทำเนียบรัฐบาลเอง ภายนอกดูสวยงามแต่ภายในนั้นไร้ระเบียบทางกายภาพ อย่างน่ากลัว เช่น งานเอกสารที่ท่วมทางเดิน ซึ่งเป็นปัญหาของทุกหน่วยราชการตลอดกาล แก้ไม่ได้
ความไร้ระเบียบทางกายภาพนี้ ทำให้ประเทศไทยยังคงเป็นเพียงแค่ประเทศเล็ก ๆ ที่เราควรเข้า มากอบโกยเอาผลประโยชน์เมื่อมีโอกาสและก็กลับไปยังความศิวิไลซ์ของเราโดยเร็ว เมืองไทยไม่ใช่
ประเทศที่ควรเข้ามาปักหลักลงทุนหรืออยู่อาศัยอย่างยาวนานหรือถาวร เพราะเป็นการยากที่เราจะปก ครองชนชาตินี้ให้อยู่ในระเบียบวินัยได้ และเพราะฉะนั้น จึงไม่เหมาะกับวัฒนธรรมอันเจริญของเรา
ความไร้ระเบียบทางศีลธรรม-จริยธรรม ท่านจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าประเทศไทยเป็นเมืองพุทธ แต่มีการค้าประเวณีและยาเสพติดอย่างเปิดเผยทั่วไป มีการฆาตกรรมกันมาก การฉ้อราษฎร์บังหลวงมีอยู่ ทั่วหัวระแหง ไม่เว้นแม้แต่ในโรงเรียน มีครูโกงเด็กนักเรียนตัวเล็ก ๆ ในวัดซึ่งพระโกงชาวบ้าน หรือราชการหลอกพระและพุทธศาสนิกชน หรือที่สื่อมวลชนทำกับเยาวชน ตำรวจเป็นสาเหตุสำคัญของปัญหาสังคม
ทั้งนี้ไม่ต้องพูดถึงระบบราชการไทยซึ่งข้าพเจ้าถือว่าเป็นสัญญลักษณ์สุดยอดของความไร้ระเบียบทางศีลธรรม-จริยธรรม จนกลายเป็นสาเหตุบ่อนทำลายรากฐานของสังคมไทยให้ผุกร่อน
เห็นได้จากการที่กลไก ของรัฐไม่สามารถตอบสนองต่อปัญหาสังคมและศีลธรรมได้เลย ผู้นำทางศีลธรรมและจริยธรรม อันได้แก่ พระ ครู สื่อมวลชน ฯลฯ ได้เสื่อมอิทธิพลในการนำจิตใจลง อย่างมากเพราะถูกเงินเข้าครอบงำ ทั้งโดยมีเจตนาในทางทุจริตจริง ๆ และโดยสถานการณ์บังคับ
ส่วนผู้นำประเทศและชนชั้นนำในสังคมก็ล้มเหลวในทางศีลธรรมและจริยธรรมโดยสิ้นเชิง ดังจะเห็นได้ชัด ในวงการเมือง สังคมไทยยังคง "ยอมรับนับถือ" นักการเมืองและข้าราชการระดับสูงซึ่งมีประวัติไม่ สะอาดหรือมีพฤติการณ์ที่น่ารังเกียจ พวกเจ้าเลห์เพทุบาย หรือในวงการแพทย์ ซึ่งเคยเป็นวิชาชีพที่สังคม ให้เกียรติอย่างมากกลับมีกรณีฉาวโฉ่เกิดขึ้นบ่อย ๆ ในวงการผู้พิพากษาก็มีกรณีที่ทำให้สถาบันต้องมัวหมอง อยู่เนือง ๆ เชื่อหรือไม่ว่า คนไทยนั้น ที่หวังพึ่งผู้พิทักษ์สันติราษฎร์อย่างจริงจัง มีน้อยมาก ปัญหาเด็กหาที่ เรียนในกรุงเทพกลายเป็นตลกเศร้าของพ่อแม่ตลอดกาลชั่วนาตาปี ฯลฯ
ในทางกฎหมาย ปรากฏว่ามีความไร้ระเบียบจนการใช้กฎหมายตั้งแต่รัฐธรรมนูญลงมาถึงระดับระเบียบ ปฏิบัติต่าง ๆ เกิดความวุ่นวายไปหมด สิ่งที่น่าขันก็คือ ในเรื่อง ๆ หนึ่ง อาจมีกฎหมายที่เกี่ยวข้องกันมากมายหลายฉบับและให้อำนาจบุคคลต่าง ๆ ไว้แตกต่างกัน ทำให้สังคมไทยตั้งอยู่บนช่องว่างของกฎหมายมากกว่าตัวบทกฎหมายเอง

[E_mail]

ตัวอย่างที่ดี ก็เช่นว่า เมื่อเกิดความเสียหายขึ้นในการบริหารราชการแผ่นดิน นายกรัฐมนตรีเกือบไม่ต้อง รับผิดชอบเลย โดยอ้างว่าอำนาจต่าง ๆ เป็นของรัฐมนตรี ส่วนรัฐมนตรีก็อ้างว่าเป็นอำนาจของปลัด กระทรวง ปลัดกระทรวงก็จะอ้างว่าเป็นอำนาจของอธิบดี อธิบดีก็มักจะกล่าวว่า "เราจะป้องกันมิให้ ปัญหาเช่นนี้เกิดขึ้นอีก" โดยไม่มีผู้ใดแสดงความรับผิดชอบต่ออำนาจหน้าที่ของตนตามกฎหมายจริง ๆ เลย และเมื่อมีผู้ถามว่าเหตุใดจึงมีกฎหมายที่ทำให้เกิดช่องว่างดังกล่าวมากเหลือเกินนักกฎหมายก็จะตอบด้วย ความภาคภูมิใจว่า "เพื่อกระจายอำนาจและให้เกิดความคล่องตัวในทางปฏิบัติ"
ความไร้ระเบียบทางกฎหมายตั้งแต่ระดับกติกาสูงสุดในการปกครองประเทศลงมาถึงระเบียบจุกจิกสารพัด เรื่องในหน่วยราชการหนึ่ง ๆ ได้กลายเป็น "ต้นทุน" ในการพัฒนาของประเทศไทยยุคใหม่ทั้ง ๆ ที่ ประชาชนในยุคนี้มีการศึกษาสูงกว่ายุคก่อน ๆ
จึงนับว่าเป็นเรื่องจริงที่น่าเศร้าเป็นอย่างยิ่ง และสะท้อนให้เห็นว่า มันสมองที่แท้จริงในสังคมไทยยังไม่ ได้รับการพัฒนา หรือพูดง่าย ๆ ยังไม่ได้เกิดมาเพื่อสร้างสรรค์สังคม แม้เวลาจะผ่านมาแล้วอย่างยาวนาน
ในทางวัฒนธรรม อะไรเล่าคือ วัฒนธรรมไทย? เมื่อข้าพเจ้าถามเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทย เขาจะพาเรา ไปดูการฟ้อนรำที่ซ้ำ ๆ กัน ดูผ้าไหม ดูวัด และพาไปทานอาหารไทย เขาจะพาเราไปเที่ยวดูช้างและ ชาวเขา
ดูเรือในแม่น้ำและการพิธีต่าง ๆ มวยไทยและตลาดน้ำ เราได้ดูพระพุทธรูป ปราสาทราชวัง ซึ่งล้วนแต่ เป็นอดีต
แต่พวกเขาไม่เคยพาเราไปดูวัฒนธรรมในการศึกษาหาความรู้ของคนไทย วัฒนธรรมในการผลิตสินค้าและ การให้บริการของคนไทย การคิดค้นสิ่งใหม่ ประดิษฐกรรมและศิลปกรรม ข้าพเจ้าไม่เคยได้พบวัฒนธรรม ที่ดีงามมากนักในธุรกิจของคนไทย และยิ่งพบเห็นได้ยากในระบบราชการของไทยซึ่งเน้นความเป็นเจ้าขุน มูลนายและสายสัมพันธ์มากกว่าการมีวัฒนธรรมที่สร้างจิตสำนึกต่อสังคม
คนไทยไม่สามารถชี้ให้เห็นวัฒนธรรมของพวกเขาในส่วนที่เป็นพลังขับเคลื่อนที่แท้จริงของชาติได้อย่างเป็น รูปธรรม และไม่สามารถอธิบายให้น่าฟังได้ในระดับนามธรรม
ความคิดรวบยอดของคนไทยไม่มี ระเบียบทางความคิดเชิงวัฒนธรรมยังด้อยกว่าญี่ปุ่น จีน ฝรั่งเศสหรือแม้ แต่อินเดียอยู่มาก ทำให้เราชาวต่างชาติ แม้จะชอบความแปลกในเมืองไทย แต่ก็ไม่ค่อยนับถือคนไทยว่าเป็นชาติที่มี อารยธรรมที่เข้มแข็งจริง ๆ เลย ความไร้ระเบียบทางกายภาพและทางศีลธรรม-จริยธรรม และความไร้ระเบียบทางกฎหมายและ วัฒนธรรม ที่สรุปไว้ข้างต้นนี้ นับว่าเป็นข้อดีสำหรับเราซึ่งเป็นคนต่างชาติที่มีอำนาจ
เพราะแสดงให้เห็นว่า คนไทยนั้นอ่อนแอในทุกด้าน ผู้ใหญ่ก็อ่อนแอ และเด็กก็อ่อนแอ คนมีความรู้ก็อ่อนแอ และคนไม่มีความรู้ก็อ่อนแอ คนมีอำนาจหรือไม่มีอำนาจก็อ่อนแอทั้งสิ้น ดังจะเห็นได้ว่า
นับเป็นเวลากว่า ๕๐ ปีมาแล้ว ที่คนไทยไม่มีผู้นำที่สามารถและเสียสละอย่างแท้จริง (ยกเว้นองค์พระ มหากษัตริย์) อันสะท้อนกลับมาที่ลักษณะประจำชาติของคนไทยเอง
นายท่าน! สังคมไทยเป็นสังคมที่ผุกร่อนมากแล้วรอวันแตกสลายลง เหมือนกับหินปูนซึ่งถูกน้ำกรดกัดกร่อน ทุกวัน ในวันหนึ่งข้างหน้าก็จะไม่มีอะไรให้เห็นเป็นแก่นสารเลย
นายควรที่จะพอใจว่ารัฐบาลและบริษัทข้ามชาติ รวมทั้งมาเฟียต่าง ๆ ของเราชาวต่างชาติเพียงแต่ใช้ กุศโลบายอันแยบยลอย่างเงียบ ๆ หลอกล่อให้คนไทยหลงอยู่ในวังวนของความสุขสบาย
ไร้ระเบียบ หลง อยู่ในความฝันว่าตนมีสติปัญญาเพียงพอแล้วโดยการเลียนแบบฝรั่งก็ใช้ได้ ความไร้ระเบียบจะเพิ่มพูนขึ้น เรื่อย ๆ ในทุกด้าน
สังคมไทยในที่สุดจะตั้งอยู่ได้ด้วยประชาชนที่อ่อนแออย่างหลวม ๆ เพียงอย่างเดียว ไม่มีจุดเชื่อมโยงอย่างมีความหมายกับอำนาจรัฐและอิทธิพลทางจิตใจของผู้นำทางการเมือง สังคม
สถาบันหรือศาสนาใด ๆ เมื่อนั้น เราจะบังคับเอาประเทศไทยเป็นทาสได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่รอเวลาเท่านั้น
สิ่งที่เป็นเวทย์มนต์อันศักดิ์สิทธิ์ที่เราชาวต่างชาติจะใช้สะกดผู้นำของชาติไทยก็คือ จงหลอกล่อให้พวกเขาหลงใหลเข้าใจว่าพวกเราชาวต่างชาติจะอยู่ในระเบียบ วินัยทางการค้าและ การลงทุนอันเสรี ในกฎเกณฑ์ที่เรานั่นเองเป็นผู้คิดค้นขึ้น เราจะต้องสะกดให้เขาเชื่อว่าเราชาวต่างชาติ จะอยู่ในระเบียบวินัยของกฎบัตรสหประชาชาติ และหลักการด้านสันติภาพ ประชาธิปไตย และมนุษยธรรม
ต่าง ๆ รวมทั้งมาตรฐานอันสูงส่งในการพัฒนาทางเศรษฐกิจ
ผู้นำของชาติไทยคือเด็กที่ถูกเฆี่ยนตีมามากพอที่จะเชื่อฟัง ไม่กล้าโต้แย้ง คัดค้าน หรือใช้กลวิธีที่มาจากมัน สมองของเขาเองในการหลบเลี่ยงเอาตัวรอด อย่าให้พวกเขาได้มีโอกาสเรียนรู้ศาสตร์ชั้นสูงของการลูบหน้าปะจมูกหรือมือถือสากปากถือศีลของชนชาติ เราเป็นอันขาด ช าติเล็ก ๆ ที่น่าสงสารชาตินี้ย่อมอยู่ในอุ้งมือของเราเป็นแน่แท้ แม้คนไทยอยากจะลุกขึ้นสู้ แต่พวกเขาก็มี แต่ความรักชาติเท่านั้น ไม่มีระเบียบวินัยและพลังภายในของสังคม อันเป็นจิตวิญญาณของชาติที่แท้จริงซึ่ง จะผลักดันให้ต่อสู้ได้สำเร็จเลย
สิ่งที่พึงระวัง เราชาวต่างชาติจะต้องระวังย่างก้าวของเราบางประการเพื่อมิให้การครอบงำอย่างเงียบ ๆ นี้สะดุด หยุดลง ข้าพเจ้าขอเสนอแนวคิดต่อนายดังนี้

[E_mail]

๑. อย่าให้เมืองไทยมีผู้นำที่เข้มแข็งและเสียสละ สังคมไทยส่วนใหญ่ยังหวังพึ่งหัวหน้าฝูงและสิ่งที่มีอำนาจ เขายังไม่หวังพึ่งพาตนเองมากนัก หากสังคมไทยได้ผู้นำที่เข้มแข็งและเสียสละ
พวกเขาจะกลายเป็นชาติ ที่รุ่งเรืองได้ในเวลาอันรวดเร็ว ดังเช่นที่ปรากฏมาทุกยุคในประวัติศาสตร์ชาติไทย สิ่งที่เราควรทำคือ ส่งสัญญาณสนับสนุนผู้ที่จะได้รับเลือกมาเป็นนายกรัฐมนตรีที่มาจากแม่พิมพ์
(mold) แบบเก่าของไทย เช่น นาย ช. นาย ก. นาย บ. ฯลฯ หรือผู้ที่แสวงประโยชน์สูงสุดจากการเมือง คน พวกนี้จะช่วยให้เราชาวต่างชาติใช้เวทย์มนต์ของเราได้ง่ายขึ้นเหมือนที่ผ่าน ๆ มา

๒. อย่าให้ผู้นำของไทยคิดออกนอกแนวโลกาภิวัฒน์ เพราะโลกาภิวัฒน์คือเวทย์มนต์ของเรา จงทำให้พวกเขาหลงใหลมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าโลกาภิวัฒน์ที่ถูกต้อง คือ การเอาใจท้องถิ่น
(localization of globalization) เพื่อว่าเขาจะได้แคลงใจสงสัยน้อยลงู้ จงทำให้พวกเขาเชื่อว่าปัญหาต่าง ๆ ของพวกเขานั้น จะพึ่งพากลไกของรัฐไม่ได้ แต่ต้องพึ่งพานักคิดแก้ ไขปัญหาอิสระในนามผู้เชี่ยวชาญและเอ็นจีโอบางแห่งที่เราสนับสนุนอยู่ จงจูงมือพวกเขา จงจูงใจพวก เขา และให้อามิสแก่พวกเขา ทำให้เขารู้สึกว่าภาคประชาชนเท่านั้นที่สำคัญ พวกเขาจะดูหมิ่นเหยียด หยามอำนาจรัฐ พวกเขาจะเกลียดชัง พวกเขาจะเคียดแค้น ซึ่งจะเป็นผลดีแก่ความก้าวหน้าของเรา ขณะเดียวกัน เราเองจะต้องสนับสนุนให้อำนาจรัฐพัฒนาประเทศไปในแนวทางที่ประชาชนเกลียดชังมาก ขึ้นทีละน้อยโดยแสร้งทำเป็นว่าอยากช่วยเหลืออย่างจริงใจ

๓. จงเร่งให้คนไทยรู้สึกว่าพวกเขาพ้นจากปัญหาเศรษฐกิจแล้ว เมื่อพวกเขาหลงเชื่อว่าทุกอย่างดีขึ้น นิสัยประจำชาติของพวกเขาจะพลุ่งพล่าน พวกเขาจะลืมตัว สร้างความไร้ระเบียบมากขึ้นเป็นทวีคูณ เริ่ม จากการเมืองระดับชาติ ข้าราชการ นักธุรกิจ ฯลฯ ลงมาจนถึงการเมืองท้องถิ่น พระ ตำรวจ ชาวบ้าน พวกเขาจะรีบเร่งออกกฎหมายต่าง ๆ จนยุ่งเหยิงไปหมด ไม่ทราบว่าในเรื่องหนึ่ง ๆ
จะใช้กฎหมายใด ในกรณีใด เมื่อใด พวกเขาจะย่อหย่อนต่อวินัยทางเศรษฐกิจ การคลังและการเงิน พวกเขาจะเมิน เฉยต่อศีลธรรมและจริยธรรมจะฟุ้งเฟ้อ ทำตัวเป็นคางคกขึ้นวอเพื่อให้เราชาวต่างชาตินิยมชมชอบ
ดังนั้น พลวัตทางเศรษฐกิจเพราะความเชื่อผิด ๆ ว่าทุกอย่างดีขึ้น จะนำไปสู่จิตวิญญาณของชาติที่เป็น อัมพาตหนักกว่าเดิมในเวลาอันไม่ช้า ซึ่งจะเป็นโอกาสทองของพวกเราชาวต่างชาติอย่างแท้จริง

๔. จงช่วยสนับสนุนการศึกษาของคนไทย (ให้คับแคบมากขึ้นเรื่อย ๆ) จนคนทั้งชาติเชื่อว่า การใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็นคือการไม่ได้รับการศึกษา พวกเขาจะชำนาญและหลงใหลได้ปลื้มกับความ
สามารถทางเทคนิคต่าง ๆ ซึ่งนำเอาความสะดวกสบาย และเงินเดือนสูง ๆ มาให้ จนลืมไปว่าการ สร้างชาตินั้นสำคัญกว่าการสร้างโปรแกรมคอมพิวเตอร์หรือการส่ง e-mail เราทำให้พวกเขาเชื่อไปได้เปลาะหนึ่งแล้วว่าต่อไปคำว่า "ชาติ" จะไม่มี เพราะ internet ได้ ทำลายพรมแดนธรรมชาติลงเสียแล้ว ต่อไปก็ต้องทำให้พวกเขาลืม "ความรักชาติ" และแรงปรารถนาที่ จะ "สร้างชาติ" เพื่อว่าจะได้หมดความปรารถนาแบบโบราณที่จะยืนอยู่ในโลกอย่างทรนงเช่นเสรีชนอื่น
อย่าให้พวกเขาสนใจศิลปศาสตร์มากนัก เพราะวิชาเหล่านี้ทำให้พวกเขา "คิดอย่างมีจินตนาการ" อย่า ให้พวกเขา "คิดได้" มาก ๆ หรือ "อยากคิด" มาก ๆ เพราะมันจะเป็นฐานพลังให้สังคมไทย "คิดสู้" จงเน้นให้พวกเขาหลงใหลในวิชาการเทคนิคและอิเลคโทรนิคเป็นสำคัญ

๕. หลีกเลี่ยงการวิพากย์วิจารณ์ระบบราชการไทย เพราะระบบราชการไทยนั้นล้าหลังมาก และเป็นทั้ง อุปสรรคต่อการพัฒนาประเทศพร้อม ๆ กับเป็นเชื้อโรคที่กัดกินสังคมไทยโดยส่วนรวม มากขึ้นทุกที ระบบราชการไทยเต็มไปด้วยความกดดันซึ่งทำลายทรัพยากรบุคคล เต็มไปด้วยความไร้ประสิทธิภาพ และ ไร้ความสำนึกต่อสังคม ทำให้ระบบราชการไทยเป็นมหามิตรของเราชาวต่างชาติ
อย่าชี้จุดอ่อนของเขา อย่าวิพากย์วิจารณ์ ปล่อยให้มันบ่อนทำลายคนไทยทั้งทางกายและทางใจ ทุกลมหายใจของชีวิต จนกว่าจะหมดลม เมื่อไม่วิพากย์วิจารณ์ มหามิตรของเราก็จะทำงานอย่างขมักเขม้นโดยหลงเชื่อว่าตนนั้นดีเลิศประเสริฐที่ สุดในชาติ มีความชอบธรรมที่จะเขมือบงบประมาณแผ่นดินมากขึ้นเรื่อย ๆ จนชาติไทยทั้งชาติเป็นอัมพาต เพราะมะเร็งร้ายนี้ อย่าลืมว่าเฟืองตัวใหญ่ที่ขึ้นสนิมเขรอะย่อมทำให้จักรกลทั้งหมดหยุดได้ เราชาวต่างชาติไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย นั่งยิ้มให้มหามิตรของเรา และยื่นหัตถ์แห่งมัจจุมิตรแก่พวก เขา จนกว่าเวลาจะมาถึง
๖. จงนำรายงานฉบับนี้ให้คนไทยอ่าน เพื่อทดสอบปฏิกริยาของพวกเขา ข้าพเจ้ามั่นใจว่าพวกผู้นำจะตอบด้วยใบหน้ายิ้มละไมว่า "เพิ่งได้รับเอกสาร ขอเวลาให้เราแต่งตั้งคณะทำงานขึ้นมาศึกษาก่อน" ส่วนคนไทยทั่วไปจะตอบว่า "ไม่ เป็นไร" แล้วหัวเราะเห็นฟันขาว นายท่านจงตระเตรียมเครื่องปรุงรสให้พร้อมเพื่อลิ้มรสเนื้อสดอันโอชะจากแผ่นดินไทย!!

        รายงานของข้าพเจ้าฉบับนี้มีเพียงเท่านี้ หากรัฐบาล บริษัทข้ามชาติและมาเฟียของเราวางแผนเข้ามาผูก มิตรกับคนไทยโดยมีเป้าหมายเช่นว่านี้แล้ว ข้าพเจ้ารับรองว่า คนไทยจะภาคภูมิใจในการผูกมิตรกับเรา เป็นอย่างยิ่ง เพราะพวกเขาโดยเนื้อแท้ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงมากนักและไม่ชอบคิดแก้ไขปัญหาด้วยตน เอง พวกเขาชอบการยกยอปอปั้น หลีกเลี่ยงความขัดแย้งและใช้ชีวิตตามสบาย

ข้าพเจ้าเองก็เริ่มชอบชีวิตแบบไทย ๆ เข้าแล้วซิ!

ลงชื่อ ยามวิกาล

ป.ล. ขอความกรุณาเจ้านายตอบกลับมาด้วยเพื่อทราบแนวคิดของท่าน

[Tonyman]

นักศึกษาสาวทำทุกอย่างเพื่อให้เรียนจบ !!!

แฉจากเรื่องจริงของนักศึกษาสาวของมหาวิทยาลัยรัฐบาลที่มีชื่อ ที่เธอต้องเผชิญกับเหตุการณ์อันโหดร้าย
เธอยินดีนำมาเผยแพร่เพื่อเล่าสู่กันฟัง เพื่อให้คนอื่นๆจำไว้เป็นอุทาหรณ์

นักศึกษาสาวคนหนึ่งเดินเข้าไปหาอาจารย์หนุ่มในห้องทำงาน พอไม่เห็นใครอยู่
หล่อนก็ปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างๆอาจารย์ สะบัดผมอย่างมีความหมาย
แล้วจ้องตาอาจารย์หนุ่มหวานเชื่อม พร้อมอ้อนเสียงหวาน
"หนูยอมทำทุกอย่างที่อาจารย์ต้องการ เพื่อแลกกับการสอบผ่านครั้งนี้"
แล้วหล่อนก็หลิ่วตาให้ "หนูพูดจริงๆนะคะหนูยอม ... ทุกอย่าง"
อาจารย์หนุ่มก้มลงมาใกล้ๆ แล้วถามเสียงนุ่ม  "ทุกอย่างเลยหรือ"
"ค่ะ ทุกอย่างเลย" หล่อนตอบเสียงหวาน

"ถ้างั้น ........












..........ช่วยตั้งใจเรียนหน่อยได้มั้ย"

[Drt2502]

อ่านข้อความของคุณ E_Mail แล้ว อยากจะเปลียนหัวข้อใหม่เป็น
  เพิ่มความเครียดกับข้อความดีๆ กินใจ หรือเศร้าๆ เอามาแบ่งกัน

:' อิอิ 

[E_mail]

 ลงข้อความคลายเครียดมาเยอะแล้วครับ เลยลองสะกิดพี่น้องให้หันมามองความเหม็นเน่าหมักหมมที่ฝังตัวอยู่ใต้คำว่า"ความเป็นไทย"ดูมั่ง

[Nakin]

Ha .... Ha ....   

[Nakin]

Continued  :  Ha .... Ha ....   

[NaiMai>รักในหลวง]

๔. จงช่วยสนับสนุนการศึกษาของคนไทย (ให้คับแคบมากขึ้นเรื่อย ๆ) จนคนทั้งชาติเชื่อว่า การใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็นคือการไม่ได้รับการศึกษา พวกเขาจะชำนาญและหลงใหลได้ปลื้มกับความ
สามารถทางเทคนิคต่าง ๆ ซึ่งนำเอาความสะดวกสบาย และเงินเดือนสูง ๆ มาให้ จนลืมไปว่าการ สร้างชาตินั้นสำคัญกว่าการสร้างโปรแกรมคอมพิวเตอร์หรือการส่ง e-mail เราทำให้พวกเขาเชื่อไปได้เปลาะหนึ่งแล้วว่าต่อไปคำว่า "ชาติ" จะไม่มี เพราะ internet ได้ ทำลายพรมแดนธรรมชาติลงเสียแล้ว ต่อไปก็ต้องทำให้พวกเขาลืม "ความรักชาติ" และแรงปรารถนาที่ จะ "สร้างชาติ" เพื่อว่าจะได้หมดความปรารถนาแบบโบราณที่จะยืนอยู่ในโลกอย่างทรนงเช่นเสรีชนอื่น
อย่าให้พวกเขาสนใจศิลปศาสตร์มากนัก เพราะวิชาเหล่านี้ทำให้พวกเขา "คิดอย่างมีจินตนาการ" อย่า ให้พวกเขา "คิดได้" มาก ๆ หรือ "อยากคิด" มาก ๆ เพราะมันจะเป็นฐานพลังให้สังคมไทย "คิดสู้" จงเน้นให้พวกเขาหลงใหลในวิชาการเทคนิคและอิเลคโทรนิคเป็นสำคัญ

  มีใครได้เฉลียวใจบ้างมั๊ยครับว่า ตอนนี้โรงเรียนของรัฐหลายแห่ง "ไม่มีหนังสือเรียนให้นักเรียนได้เพียงพอ" ต้องมีการยืมเรียน แบ่งเรียน หรือกระทั่งซื้อต่อจากนักเรียนรุ่นพี่มาเพื่อใช้เรียน ทำไมเป็นอย่างนั้น การพัฒนาด้านการศึกษาของรัฐคือ.......?

[ต่อครับ]

๔. จงช่วยสนับสนุนการศึกษาของคนไทย (ให้คับแคบมากขึ้นเรื่อย ๆ) จนคนทั้งชาติเชื่อว่า การใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็นคือการไม่ได้รับการศึกษา พวก
.....
....
....
อย่าให้พวกเขาสนใจศิลปศาสตร์มากนัก เพราะวิชาเหล่านี้ทำให้พวกเขา "คิดอย่างมีจินตนาการ" อย่า ให้พวกเขา "คิดได้" มาก ๆ หรือ "อยากคิด" มาก ๆ เพราะมันจะเป็นฐานพลังให้สังคมไทย "คิดสู้" จงเน้นให้พวกเขาหลงใหลในวิชาการเทคนิคและอิเลคโทรนิคเป็นสำคัญ

  มีใครได้เฉลียวใจบ้างมั๊ยครับว่า ตอนนี้โรงเรียนของรัฐหลายแห่ง "ไม่มีหนังสือเรียนให้นักเรียนได้เพียงพอ" ต้องมีการยืมเรียน แบ่งเรียน หรือกระทั่งซื้อต่อจากนักเรียนรุ่นพี่มาเพื่อใช้เรียน ทำไมเป็นอย่างนั้น การพัฒนาด้านการศึกษาของรัฐคือ.......?

รึพวกเราจะจัดทริ๊ปหาหนังสือไปบริจาคกันดีน้อ
ทริ๊ปกินมีแล้ว
ทริ๊ปยิงปืนมีแล้ว
ทริ๊ป....... ยังบ่มี

 

[TAZAN]

อย่ามาอ่านตามผม  ผมหลงทางมา
....... ....

[PinMEMO]

โห ดีจังเลย

[carrera]

เคยอ่านยัง

>> > บทเรียนสำคัญ > >
>> >> >1 . บทเรียนสำคัญบทแรก - คนทำความสะอาด
>> >> >
>> >> >เมื่อครั้งที่ฉันเข้าเรียนในวิทยาลัยได้สองเดือน
>> >> >อาจารย์ให้พวกเราทำแบบทดสอบอันหนึ่ง
>> >> >ฉันเป็นนักเรียนที่ตั้งใจเรียน
>> >> >จึงตอบคำถามได้อย่างสบาย จนมาถึงคำถามสุดท้าย
>> >> >
>> >> >"สุภาพสตรีที่เป็นคนทำความสะอาดโรงเรียนชื่อว่าอะไร?"
>> >> >
>> >> >ต้องเป็นเรื่องตลกอะไรสักอย่างแน่
>> >> >ฉันเคยเจอคนทำความสะอาดหลายครั้ง
>> >> >เธอเป็นคนตัวสูง ผมดำ และอายุกว่า 50
>> >> >แต่ฉันจะรู้ชื่อเธอได้อย่างไร?
>> >> >ฉันส่งกระดาษคำตอบ โดยไม่ได้ตอบข้อสุดท้าย
>> >> >ก่อนหมดคาบเรียน นักศึกษาคนหนึ่งถามว่า
>> >> >คำถามข้อสุดท้ายจะถูกคิดรวมในคะแนนของผลการเรียนด้วยหรือไม่
>> >> >
>> >> >"แน่นอน" อาจารย์ตอบ "เมื่อเธอเข้าทำงาน
>> >> >เธอจะต้องพบกับคนมากมาย
>> >> >ซึ่งทุกคนมีความสำคัญพอ
>> >> >ที่สมควรจะได้รับความสนใจและเอาใจใส่
>> >> >แม้ว่าพวกเธอจะทำได้แค่เพียงยิ้มให้และกล่าวสวัสดีก็ตาม"
>> >> >
>> >> >ฉันไม่เคยลืมบทเรียนนั้นเลย
>> >> >และได้รู้ว่าชื่อของสตรีคนนั้นคือ โดโรธี
>> >> >
>> >> >2. บทเรียนสำคัญที่สอง - รับคนกลางฝน
>> >> >
>> >> >คืนหนึ่ง เวลา 23:30 น.
>> >> >สตรีสูงอายุเชื้อสายแอฟริกันคนหนึ่ง ยืนอยู่ริมทางหลวง สาย
>> > อลาบามา
>> >> >พยายามต้านฝนที่ตกหนักอยู่
>> >> >รถของเธอเสีย และเธอต้องการเดินทางต่อไปอย่างมาก แม้จะเปียกโชก
>> > เธอตัดสิน
>> >> >ใจโบกรถคันที่วิ่งผ่านมา
>> > ชายหนุ่มผิวขาวผู้หนึ่งหยุดรถเพื่อช่วยเหลือเธอ
>> >> >ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ในยุคที่มีความขัดแย้ง
>> >> >เรื่องการเหยียดผิวอย่างทศวรรษที่ 60
>> >>
>> >>ชายหนุ่มช่วยเหลือให้เธอได้รับความปลอดภัยและส่งเธอขึ้นรถแท๊กซี่
>> >> >
>> >> >แม้ว่าเธอจะเร่งรีบมาก แต่ก็ขอบคุณเขา
>> >> >และจดที่อยู่ของเขาไปด้วย
>> >> >เจ็ดวันหลังจากนั้น ก็มีชายคนหนึ่งมาเคาะประตูบ้านของเขา
>> > ด้วยความประหลาดใจ
>> >>
>> >>โทรทัศน์สีจอยักษ์เครื่องหนึ่งถูกนำมาส่งยังบ้านของเขาและมีข้อความแนบมาด
>> >>้วย
>> >> >ใจความว่า:
>> >> >
>> >> >"ขอบพระคุณมากสำหรับความช่วยเหลือบนทางหลวงในคืนนั้น
>> >> >ฝนไม่ได้ชะแต่เพียงเสื้อผ้าของฉันเท่านั้น
>> >> >แต่ชะเอากำลังใจของฉันไปด้วย
>> >> >
>> >> >แต่เมื่อคุณผ่านมา เป็นเพราะคุณ
>> >> >ฉันจึงสามารถไปทันดูใจสามีที่กำลังจะเสียชีวิต
>> >> >ทันเวลาก่อนที่เขาจะสิ้นลมพอดี ขอพระเจ้าอวยพรคุณ
>> > สำหรับการช่วยฉัน
>> >> >และการช่วยเหลือผู้อื่น อย่างไม่เห็นแก่ตัวของคุณ"
>> >> >
>> >> >ด้วยความจริงใจ นาง แนท คิง โคล
>> >> >
>> >> >3. บทเรียนสำคัญที่สาม - ระลึกถึงคนที่ให้บริการเสมอ
>> >> >ในสมัยที่ไอศครีมซันเดยังมีราคาถูกอยู่มาก
>> >>
>> >>เด็กชายอายุสิบขวบคนหนึ่งเข้าไปในคอฟฟี่ชอปของโรงแรมแห่งหนึ่งแล้วนั่งที่
>> >>โต๊ะ
>> >> >เมื่อพนักงานเสริฟวางแก้วน้ำลงตรงหน้า เด็กชายก็ถามว่า
>> >> >"ไอศครีมซันเดราคาเท่าใหร่ครับ?"
>> >> >
>> >> >"ห้าสิบเซ็นต์" พนักงานเสริฟสาวตอบ
>> >> >แล้วเด็กชายก็ดึงมือออกจากกระเป๋า
>> >> >แล้วก็นับเ หรียญในมือ
>> >> >
>> >> >"งั้น ไอศครีมเปล่าๆล่ะครับราคาเท่าใหร่?" เด็กชายถามอีก
>> >> >
>> >>
>> >>ตอนนี้เริ่มมีคนรอโต๊ะมากขึ้นและพนักงานเสริฟสาวก็เริ่มจะหมดความอดทน
>> >> >
>> >> >"สามสิบห้าเซ็นต์" เธอตอบห้วนๆ
>> >> >เด็กชายนับเหรียญในมืออีกครั้ง
>> >> >
>> >> >"ผมขอไอศครีมเปล่าครับ" เด็กชายบอก
>> >> >แล้วพนักงานเสริฟสาวก็เอา
>> >> >ไอศครีมมาให้ เอาใบเสร็จมาให้แล้วก็เดินหนีไป
>> >> >เด็กชายทานไอศครีมหมดแล้ว
>> > ก็จ่ายเงินแล้วก็จากไปเมื่อพนักงานเสริฟเดินกลับมา
>> >> >เธอก็เริ่มร้องไห้เมื่อเธอเช็ดโต๊ะบนโต๊ะนั้น
>> >>
>> >>มีเหรียญนิกเกิลราคาห้าเซ็นต์สองเหรียญและเหรียญเพนนีอีกห้าเหรียญวางอยู่
>> >>อย่าง
>> > บรรจงข้างจานเปล่านั้
>> >> >น
>> >> >
>> >> >เห็นไหมว่า เด็กชายไม่ทานไอศครีมซันเด
>> >> >เพราะเขาต้องเหลือเงินไว้ทิปพนักงานเสริฟสาวคนนั้น
>> >> >
>> >> >4. บทเรียนสำคัญที่สี่ - สิ่งที่กีดขวางทางของเรา
>> >> >ในยุคโบราณ มีหินผาตกลงมาขวางถนนเส้นหนึ่ง
>> >> >เมื่อพระราชามาพบเข้าจึงซ่อนพระองค์อยู่
>> >> >เพื่อคอยดูว่าจะมีใครมาเอาหินใหญ่ก้อนนั้นออกไปจากทาง
>> > เมื่อเสนาบดีในราชสำ
>> >> >นักของพระองค์และพ่อค้าผู้ร่ำรวยผ่านมา
>> > ก็เพียงแต่อ้อมหินผาก้อนใหญ่นั้นไป
>> >> >
>> >> >พวกเขากล่าวตำหนิพระราชาต่างๆนานา
>> >> >ที่พระองค์ไม่ใส่พระทัยที่จะดูแลทางนั้นให้ดี
>> >> >แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรที่จะเอาหินนั้นออกไปให้พ้นทาง
>> >> >
>> >> >จนกระทั่งชาวบ้านคนหนึ่งแบกผักกองใหญ่ผ่านมา
>> >> >เมื่อเขาเดินมาถึงหินผานั้น เขาก็วางสัมภาระลง
>> >> >แล้วพยายามที่จะขยับก้อนหินนั้นให้พ้นทาง
>> >> >หลังจากทั้งผลักทั้งดึงหินก้อนนั้น
>> >> >ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ
>> >> >
>> >> >เมื่อเขาหยิบสัมภาระของเขาขึ้นมา
>> >> >เขาก็เห็นถุงเงินวางอยู่ตรงจุดที่ก้อนหินผาเคยอยู่
>> >> >ในถุงนั้นมีเหรียญทองและจดหมายจากพระราชา เขียนไว้ว่า
>> >> >ทองในถุงนั้นเป็นของผู้ที่เอาหินผาออกไปจากถนน
>> >> >ชาวบ้านคนนั้นได้รู้สิ่งที่เราไม่เคยได้รู้
>> >> >
>> >> >ทุกๆอุปสรรคที่กีดขวางทางนั้น จะมอบโอกาสที่เราจะดีขึ้น
>> > ให้กับเรา
>> >> >
>> >> >5. บทเรียนสำคัญที่ห้า - ให้เมื่อมีค่า
>> >> >หลายปีมาแล้ว
>> >>
>> >>เมื่อฉันไปทำงานเป็นอาสาสมัครที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งฉันได้รู้จักกับเด็กหญ
>> >>ิงคนห
>> > นึ่งชื่อ
>> >> >ลิซ
>> >> >ซึ่งป่วยเป็นโรคร้ายที่มีน้อยคนที่จะเป็น
>> >>
>> >>โอกาสที่เธอจะหายจากโรคนี้ได้คือต้องทำการถ่ายเลือดจากน้องชายอายุห้าขวบข
>> >>องเธอ
>> >> >
>> >> >ผู้ซึ่งรอดจากโรคร้ายนี้ได้อย่า งปาฏิหารย์
>> >> >จึงทำให้เขาร่างกายเขาสร้างภูมิคุ้มกันโรคร้ายนี้ขึ้นมา
>> >> >หมออธิบายสถานการณ์ให้น้องชายของเธอฟัง และถามเด็กชายว่า
>> >> >เขาต้องการจะให้เลือดของเขาแก่พี่สาวหรือไม่
>> >> >ฉันเห็นเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า
>> >> >
>> >> >"ได้ครับ หากมันช่วยพี่สาวผมได้"
>> >> >เมื่อทำการถ่ายเลือด เขานอนยิ้มอยู่ที่เตียงข้างๆพี่สาว
>> >> >ในขณะที่เราเริ่มจะเห็นสีสันคืนสู้แก้ม
>> >> >ของเธอ หน้าของเด็กชายก็เริ่มซีดและรอยยิ้มก็จางหายไป
>> >> >
>> >> >เด็กชายมองไปที่หมอและถามด้วยเสียงสั่นเครือ
>> >> >
>> >> >"ผมกำลังจะตายใช่ไหม?"
>> >> >ด้วยความเป็นเด็ก เขาเข้าใจหมอผิดไป
>> >>
>> >>เด็กชายคิดว่าเขาต้องให้เลือดทั้งหมดของเขาให้แก่พี่สาวเพื่อช่วยชีวิตเธอ
>> >> >
>> >> >ตอนนี้คุณมีทางเลือกสองทาง
>> >> >
>> >> >1. ลบข้อความนี้ไป หรือ
>> >> >
>> >> >2. ส่งข้อความนี้ให้ กับคนที่คุณห่วงใย
>> >> >
>> >> >ฉันหวังว่าคุณจะเลือกข้อ 2. และจดจำไว้ว่า
>> >> >
>> >> >"ทำงานให้เหมือนกับคุณไม่ต้องการเงิน
>> >> >รักให้เหมือนกับคุณไม่มีวันจะเจ็บปวดกับมัน
>> >> >และเต้นรำให้เหมือนกับไม่มีใครมองคุณอยู่"
>> >

[โจ ™]

ที่ใหนพอทราบป่าวครับ  คงเครื่องร้อนจัด