ปืนกระบอกแรกของผมพ่อหาให้ เป็น S&W M15
ตอนจบใหม่ๆไปทำงานเป็น Field Engineer งานสร้างทาง
พ่อบอกว่า "ลูกผู้ชายต้องมีเขี้ยวเล็บ" (ขออภัยladyในเวปด้วย

)
ผมฝึกเพื่อให้ใช้ปืนเป็น ใช้ปืนคุ้มครองตัวได้
ช่วยให้ผมกล้าทำสิ่งที่ต้องทำ เพื่อความถูกต้อง
ถือว่าปืนได้ช่วยคุ้มครองผมคู่ไปกับพระ ที่ทำให้ผมไปได้ดีพอควรในงานอาชีพของตัว
การฝึกปืนต่อสู้ ทำให้ผมได้โอกาสยิงปืนแข่งขันสากล
ได้รู้จริตของตัว และใช้ปืนเป็นเครื่องเจริญสมาธิ
ได้พิจารณาอนิจจังทั้งปวง เพื่อตั้งตนในความไม่ประมาทตามพุทธโอวาท
เพราะตลอดเวลา ความตายอยู่ห่างเราแค่องคุลีเดียว หรือไม่จริง?
ผมซื้อปืนเพราะจะใช้ เหมือนเสื้อผ้า ที่ชุดไหนยิ่งรักก็ยิ่งเก่ายิ่งโทรม
ไม่ค่อยได้ขัดถูชื่นชม แม้รักไม่เท่ากัน แต่ก็รักทุกคน(อุ๊ป....ทุกกระบอก)

เลยไม่เคยคิดขาย และโชคดีที่ไม่มีอะไรบีบคั้นให้ต้องทำ
ผมรักภรรยามากกว่าปืน

เพราะเธอยอมให้ผมรักปืน ให้ปืนเป็นสมาชิกในครอบครัว
ผมยืนดรายไฟร์ในห้องนั่งเล่นพร้อมๆกับที่เธอดูทีวี และเธอเชียร์ให้ไปแข่งในรายการที่ผมตั้งใจ
เธอฉลาดที่ไม่ซักกับปืนใหม่ แบบที่..... ซื้อมาแค่หมื่นเดียว/เพื่อนให้มา/อันนี้แลกมา หรือปืนกล็อกที่มันหดๆยืดๆได้

ในบ้าน ผม-ภรรยา-ลูก มีกฏแค่สองข้อ ๑/ปืนทุกกระบอกมีลูก ๒/ไม่จี้ปากกระบอกไปยังสิ่งที่ไม่ใช่เป้าหมาย
ทุกคนใช้ปืนเป็น และผมวางปืนได้ในทุกๆที่ในบ้าน
จากต้นกระทู้ : 22 ปี ผ่านไป ได้อะไรจากการอยากมีปืน?ผมว่า ผมได้.......
เสรีภาพ
ความรัก
ความเคารพในตัวเองและผู้อื่น
และปืนs ครับ